Boeklezer/ Auteur
Dawud Pirzad
leest nu: Oorlog en Vrede door L. N Tolstoj (p. 480)
vindt het: “Geweldig”
Op vrijdag 26 mei 2012 is mijn roman “De laatste Prins van Kafiristan, Russische Spionage in Afghanistan”, waaraan ik zes jaar heb gewerkt, in het Nederlands verschenen. De gebeurtenissen in de internationale politiek laten zien dat Afghanistan nog steeds een actueel thema is en in de komende tijd ook zal blijven.
In mijn vaderland Afghanistan heb ik geschiedeniswetenschappen gestudeerd en sinds 2000 woon ik in Nederland. Hoewel ik mijzelf Nederlands heb geleerd en het op basisniveau beheers, heb ik ondervonden dat het niet toereikend was om er een roman in te kunnen schrijven. In samenwerking met een vriendin die Neerlandicus is, is mijn roman in grammaticaal correct en vlot leesbaar Nederlands omgezet.
In deze spannende roman beschrijft ik niet alleen de vele politieke intriges in Afghanistan en de afschuwelijke gevolgen voor het jongetje Umied, maar ook zijn zoektocht naar de waarheid over zijn moeder. Het verhaal speelt zich eerst in Afghanistan af en later in Moskou, waar Umied als student de val van het communisme meemaakt met alle vormen van corruptie en geweld. Jaren later keert Umied terug naar Kabul, waar hij zijn stervende oudoom ontmoet, die hem onthullingen doet over zijn moeder en hem vraagt zijn stoffelijk overschot naar Nuristan, het vroegere Kafiristan, te brengen. Zal Umied zijn uiteindelijke bestemming vinden?
uitgever boekscout.nl
Dawud Pirzad, De laatste Prins van Kafiristan
ISBN 978-94-6206-023-4 »
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Prikbord
http://www.mo.be/recensies/de-laatste-prins-van-kafiristan
De laatste prins van Kafiristan
27 maart 2013(MO* ) —Dawud Pirzad blikt terug op het recente verleden van Afghanistan in de vorm van een roman, waarin met name ingezoomd wordt op de periode van de Sovjetbezetting en de het verzet van de moedjahedien.
Umied, het hoofdpersonage, komt door toeval en gruwelijk ongeluk terecht aan de Russische kant van deze strijd, wat de verteller de kans biedt om eerst wat nuance aan te brengen in het dominante beeld van de Sovjetbezetter, om daarna de degeneratie van Rusland tot een maffiastaat te beschrijven.
Het kerninzicht van deze roman –dat de oorlogen in Afghanistan in feite conflicten zijn tussen grootmachten– klopt. Maar de Afghaanse geschiedenis wordt ook gemaakt en gedreven door interne tegenstellingen, en dat komt te weinig aan bod. Dawud Pirzad levert met deze Prins een verdienstelijke poging af om een Afghaans verhaal te schrijven dat geen doorslagje wil zijn van de Vliegeraar. Als lezer leer je daardoor zaken die in de stroom verhalen over en uit Afghanistan minder aan bod komen, zoals bijvoorbeeld dat de huidige provincie Nuristan pas heel laat tot de islam bekeerd werd en dat mensen daar –clandestien weliswaar– vasthouden aan hun “heidense” tradities. Dat aspect had veel meer aandacht verdiend dan de vluchtige laatste bladzijden van het boek, terwijl de Russische jaren van Umied misschien minder gewicht verdienden.
Mijn nieuwe interview met Socialisme.nu.
Dawud Pirzad komt uit Afghanistan. Hij studeerde geschiedenis en was er politiek actief. In het jaar 2000 vluchtte hij naar Nederland. Onlangs rondde Dawud een roman af waar hij jaren aan werkte: De Laatste Prins van Kafiristan. Mark Kilian sprak met hem.
Dit is je eerste boek. Kun je samenvatten waarover het gaat?
Ik ben al jaren bezig met mijn eigen onderzoek naar de burgeroorlog in mijn vaderland, die 35 jaar duurde. Ik wilde er een geschiedenisboek over schrijven, maar toen las ik een aantal romans over Afghanistan. Dat veranderde mijn gedachten, door die boeken werd ik verdrietig. Meestal beschrijven ze niet de werkelijkheid, maar toch creëren ze een beeld over Afghanistan. De Vliegeraar is daar een groot voorbeeld van.
Daarom besloot ik een roman te schrijven die dit soorten boeken kan uitdagen. Mijn roman geeft de lezer een veel waarheidsgetrouwer beeld van dit gebied. Ik beschrijf niet alleen de vele politieke intriges in Afghanistan en de afschuwelijke gevolgen voor het jongetje Umied, maar ook zijn zoektocht naar de waarheid over zijn moeder. Het verhaal speelt zich eerst af in Afghanistan en later in Moskou, waar Umied als student de val meemaakt van het communisme, met alle vormen van corruptie en geweld.
Umied komt uit de gevangenis. Hij heeft dan, met de veranderingen in de Afghaanse maatschappij, veel ellende beleefd. Hij maakt de verschillende regimes mee en voelt zich verraden door mensen in wie hij geloofde. Umied bewonderde zijn pleegvader: een Russische arts die hem had geholpen. Maar die blijkt ook de oorzaak te zijn van zijn ellende: hij was deel van het systeem, want hij voerde de bevelen van zijn baas uit.
Jaren later keert Umied terug naar Kabul. Daar ontmoet hij zijn stervende oudoom, die hem onthullingen doet over zijn moeder. Hij vraagt Umied om zijn stoffelijk overschot naar Nuristan te brengen, een provincie van Afghanistan die vroeger Kafiristan heette. Mijn boek gaat over verraad en vriendschap, over wraak en vergeving.
Hoi Dawud,
Ik heb je net toegang gegeven tot je auteursprofiel, dan kun je deze ook bijwerken en eventueel je boek ook. Welkom op Boeklezers.nl
Groeten,
Andries
Recente activiteit
http://www.mo.be/recensies/de-laatste-prins-van-kafiristan
De laatste prins van Kafiristan
27 maart 2013(MO* ) —Dawud Pirzad blikt terug op het recente verleden van Afghanistan in de vorm van een roman, waarin met name ingezoomd wordt op de periode van de Sovjetbezetting en de het verzet van de moedjahedien.
Umied, het hoofdpersonage, komt door toeval en gruwelijk ongeluk terecht aan de Russische kant van deze strijd, wat de verteller de kans biedt om eerst wat nuance aan te brengen in het dominante beeld van de Sovjetbezetter, om daarna de degeneratie van Rusland tot een maffiastaat te beschrijven.
Het kerninzicht van deze roman –dat de oorlogen in Afghanistan in feite conflicten zijn tussen grootmachten– klopt. Maar de Afghaanse geschiedenis wordt ook gemaakt en gedreven door interne tegenstellingen, en dat komt te weinig aan bod. Dawud Pirzad levert met deze Prins een verdienstelijke poging af om een Afghaans verhaal te schrijven dat geen doorslagje wil zijn van de Vliegeraar. Als lezer leer je daardoor zaken die in de stroom verhalen over en uit Afghanistan minder aan bod komen, zoals bijvoorbeeld dat de huidige provincie Nuristan pas heel laat tot de islam bekeerd werd en dat mensen daar –clandestien weliswaar– vasthouden aan hun “heidense” tradities. Dat aspect had veel meer aandacht verdiend dan de vluchtige laatste bladzijden van het boek, terwijl de Russische jaren van Umied misschien minder gewicht verdienden.
