Boek
Zomerhuis met zwembad
Genomineerd voor de NS Publieksprijs 2011!
Huisarts Marc Schlosser heeft een medische fout begaan waardoor een van zijn patiënten, de beroemde acteur Ralph Meier, is overleden. Hij zal zich moeten verantwoorden voor de Medische Tuchtraad. Over die Tuchtraad maakt hij zich niet echt zorgen: 'Een schorsing van een paar maanden, daar komt het op neer. We kennen elkaar allemaal, meer zal het niet worden.'
Maar is het wel een medische fout? Marc had immers een rekening te vereffenen met zijn patiënt, die net iets te veel belangstelling toonde voor diens mooie vrouw Caroline. Of heeft het alles te maken met de gebeurtenissen in het zomerhuis waar het echtpaar Meier het gezin Schlosser had uitgenodigd?
«
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Zomerhuis met zwembad
Net als zijn vorige boek ‘Het Diner’ is ‘Zomerhuis met zwembad’ een ware pageturner, waar het schrijfplezier vanaf spat. Een bijzonder grappig, knap geschreven, zeer spannend en vermakelijk boek met scherpe observaties voor alles wat slecht of bespottelijk is aan de mens. Dat laatste is ook mijn enige echte bezwaar.
‘Zomerhuis met zwembad’ is wel heel erg liefdeloos geschreven. Meer nog dan ‘Het diner’ waarin het hoofdpersonage vooral lijkt te worden gedreven door woede, overheerst hier het cynisme en de minachting voor alle mensen, niemand uitgezonderd. Deze ontluisterende liefdeloosheid maakt het hoofdpersonage dermate onsympathiek dat het wel erg moeilijk wordt nog met hem mee te leven.
Zelf lijkt het hoofdpersonage niet in staat om ook maar enige liefde of tederheid te kunnen voelen. Zelfs zijn mooie vrouw en dochters wekken vooral zijn trots op. Hij beschouwt en behandelt hen in de eerste plaats als een kostbaar bezit. Ook de vrouw die hij begeert laat hij vallen zodra het hem uitkomt. Alleen een uit een boom gevallen vogeltje, een zwerfkat en een zieke ezel lijken de liefdeloosheid van het hoofdpersonage enigszins te kunnen breken. Achter het eeuwige cynisme proef ik hier wel degelijk iets wat in Duitsland zo mooi ‘Mitgefühl’ heet, geen medelijden, maar medeleven, iets wat duidt op affectie.
Deze affectie ontbreekt echter volledig zodra Herman Koch in stoere mannentaal over mensen schrijft. Elk personage is in dit boek doordrongen van opgeklopte leegte. Achter die leegte blijkt niets anders schuil te gaan dan platte overlevingsdrang. Alleen de sterkste en mooiste exemplaren zullen overleven en alleen zijn verdienen het ook om te overleven, zo luidt het motto van dit boek. Natuurlijk is dit ‘slechts’ fictie en geen filosofie, maar toch, het is een sinister teken aan de wand dat dit boek van Herman Koch zo immens populair is
