Boek
In vreemde handen
Onheilspellende suspense tegen de achtergrond van het idyllische Toscaanse landschapAls een toerist laat ze zich op een terrasje bedienen en kiest voor een glas Vernaccia. Deze ochtend hoeft ze helemaal niets. Het zal druk genoeg worden, zodra de eerste gasten zich aandienen, mag ze alsjeblieft genieten van het hier, en nu?De witte wijn glijdt zacht door haar keel, en met de aangenaam warme voorjaarszon op haar gezicht sluit ze even haar ogen.Ze zal bewijzen dat ze het kunnen. Een succesverhaal maken van deze versie van Het roer om die van hoger niveau is, die niet te vergelijken is met de meelijwekkende figuren die op tv worden gevolgd bij hun internationale afgang. Haar twijfels en angsten lijken met elke slok in toenemende mate onwerkelijk, overbodig en onzinnig. Robbert en zij verdienen deze kans. Ze hebben er keihard voor gewerkt en wie in godsnaam zou hun deze stap misgunnen?Niemand.Ze heeft geen vijanden. Geen enkele.Het roer om. Een mooier leven. Dat is wat Diana voor ogen heeft. Samen met haar man Robbert en dochter Lieke emigreert ze naar het idyllische Toscane om daar een hotel te gaan runnen. Ze hebben zich perfect voorbereid. Ze kennen de taal, hebben alles zorgvuldig geregeld en niets staat hun geluk in de weg denkt ze.De droom van een zorgeloos bestaan in een aangenaam klimaat verandert echter in een angstaanjagende nachtmerrie als iemand hun plannen dwarsboomt. Als Diana ontdekt wie er verantwoordelijk is voor het leed dat haar gezin treft, betekent dat niet het einde van het drama. Integendeel: Diana wordt op een gruwelijke manier met zichzelf en haar verleden geconfronteerd. Een verleden, dat ze juist wilde ontvluchten. Is ze in staat om, koste wat het kost, haar gezin te redden? En zichzelf? «
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
In vreemde handen
De titel van de nieuwe Hartman luidt In vreemde handen en ik dacht even ‘een vreemde in handen’ te hebben. Ik was immers helemaal verslingerd aan Nelleke de Winter/de boeken van Hartman maar toen ik met dit verhaal begon, dacht ik zelfs het werk van een geheel andere auteur onder ogen te hebben. Haar prettige schrijfstijl en humor bewijzen dat het een échte Hartman is, maar ze slaat met dit boek een nieuwe, andere weg in. Het is dit keer ook geen misdaadroman, maar een thriller. En wat voor een!
Bij de trilogie van Nelleke de Winter vond ik al dat deze schrijfster zich bij ieder nieuw boek verbeterde, maar nu ben ik werkelijk met stomheid geslagen. Ze is geen traptrede omhoog geklommen; ze heeft zich moeiteloos gelanceerd - naar ik hoop en verwacht – naar de top.
Deze schrijfster, ik herhaal het maar weer eens, verdient veel meer aandacht van lezend Nederland. Ze steekt met kop en schouders boven de anderen uit! Ik vind het zeer gewaagd van haar om een heel ánder boek te schrijven dan de vorige drie en dan met zo’n juweel te komen. Chapeau!
Wat er in dit verhaal gebeurt is gruwelijk en de afkeer bij de lezer wordt met name bereikt door alles wat er niet beschreven wordt. Omdat je mede door de ogen van de dader kijkt, snap je het gedrag en motieven eigenlijk ook nog, in zekere zin.
Overigens kruip je niet alleen deels in de huid van de dader; met name ook met de hoofdpersoon, Diana, kun je je heel goed identificeren. Het hele verhaal is doorspekt van verwijzingen naar haar verleden maar ook naar een brief die ze heeft ontvangen en, hoewel ze hem al beantwoord heeft, nog steeds – in het geheim - heeft bewaard. Van wie is die brief? Wat staat er in? Waarom bewaart ze hem? Wat is er met die viool? En waar past Vivaldi in het geheel? En hoewel er iedere keer een tipje van de sluier wordt opgelicht, snak je na ieder hoofdstuk weer naar meer informatie.
Bovendien krijg je nog een aardig beeld van de omgeving in het gebied van Toscane, waar Diana en Robbert hun hotel hebben. Het zou me niet verbazen als de locatie in werkelijkheid bestaat. Je zou Diana daar, met man en hond, zo tegen het lijf kunnen lopen, zo geloofwaardig zet Hartman haar personages (weer) neer. Inclusief de tegendraadse puberdochter van het echtpaar, Lieke.
De titel van het boek is heel goed gekozen, om verschillende redenen, maar om dat te begrijpen moet je het hele boek gelezen hebben, dus ik verklap hier verder niets over.
De term psychologische thriller, waar zo kwistig en onterecht mee wordt gestrooid, past volgens mij perfect op deze nieuwe Hartman.
Ik raad een ieder aan het boek direct na het uitkomen te kopen. Dat je het vervolgens in één ruk moet lezen hoef ik niet te adviseren, want dat gebeurt vanzelf.
Moet ik nog schrijven dat ik nu al uitzie naar haar volgende?
Maar eerst, met alles dat ik nu weet, deze nog eens herlezen. En nog eens.
Slechts één advies tot besluit: zorg aan het einde van het boek voor een box tissues, want met droge ogen ga je dit adembenemende, menselijke, ontroerende, gruwelijke, fantastische boek niet uitlezen.
(Mijn recensie van september 2009)
Kan ik voor dit boek ook ZES sterren geven?
