Op zijn bekende humoristische toon beschrijft Dimitri Verhulst met verve het liefdeloze huwelijksleven van deze Desiré en zijn briljante komediespel als seniele grijsaard. Desiré is er eerlijk over; hij is gewoon te lui om op zijn leeftijd nog te gaan scheiden, dat geeft veel praktisch, maar vooral ook te veel emotioneel gedoe. Dus dan maar de vlucht in de aftakeling en in plaats van de vuilniszak wordt de wasmand aan de weg gezet, de sokken blijven onder de douche aan, de vuile vaat (inclusief het porseleinen eetservies van zijn schoonouders) gaan in de wasmachine en de tomatensoep in de thermoskan. Ook in het verzorgingshuis kan hij het niet laten zijn vrouw tijdens haar visites in alle staten te brengen door juist hetgeen te doen wat thuis altijd ten strengste verboden was geweest. Een aangename verrassing is wel dat hij er zijn jeugdliefde Rosa Rozendaal terugziet, helaas zo dement als wat, dus voor deze liefde is het te laat.

De laatkomer lijkt tot ver in het boek één grote slapstick, maar - en dat is juist het knappe van Verhulst - onder al dat schertsend taalgebruik zie je de tragiek heen schemeren. De tragiek van een man die geen verknochtheid meer met zijn familie en omgeving voelt, zichzelf is kwijtgeraakt en zijn toevlucht zoekt in een wel heel bijzondere richting. Verhulst tekent bij tijd en wijle een onbarmhartig beeld van onze maatschappij; de boekhandelaar die de smaak van zijn zijn vaste klant uitstekend kent, maar de nu seniele Desiré stapels boeken verkoopt die deze intelligente gepensioneerde bibliothecaris eerder nooit een blik waardig had gekeurd. Of de hond in het verzorgingshuis die de oude mensen vaak meer troost biedt dan de verzorgers en qua loonkosten een enorme besparing oplevert. Ondanks de onderliggende misère bleef er door de licht ironische toon van het verhaal steeds een glimlach om mijn lippen. Met zijn aangename Vlaamse tongval, zijn mooie observaties en zijn prachtige zinnen laat Dimitri Verhulst opnieuw zien dat hij een zeer getalenteerde schrijver is.