'Met mijn tweede flashkaart ook bijna vol stond ik voor de deur van het opvangtehuis. Het was een heel vruchtbare dag geweest, minstens vijfhonderd foto's had i... » 

'Met mijn tweede flashkaart ook bijna vol stond ik voor de deur van het opvangtehuis. Het was een heel vruchtbare dag geweest, minstens vijfhonderd foto's had ik gemaakt en een paar daarvan waren heel goed, dat wist ik nu al. Jaime en Diego waren goud waard, niet alleen doordat ze me door de stad loodsten maar vooral omdat ze de enorme vuilnisbelt als hun broekzak kenden en wisten waar de kinderen te vinden waren die interessant waren om te fotograferen. Ik had ze dan ook ieder twintig dollar gegeven. Misschien niet slim van me, morgen was er weer een dag, maar ik vond gewoon dat ze het verdiend hadden. En daarnaast waren hun verbouwereerde gezichten toen ze het bankbiljet openvouwden en tegen het licht hielden alleen al het geld waard geweest. Een superfoto had dat opgeleverd, een met postermogelijkheden.'



De foto's van de internationaal vermaarde fotograaf Anne Biskop hebben één ding gemeen: er staan altijd kinderen op. Onderweg naar zijn uitgever in New York ontmoet hij Kim Couwenbergh, die als arts in een opvangtehuis in Honduras werkt. Hij valt als een blok voor de mooie, stoere, maar ook veel jongere vrouw en laat zich dan ook door haar overhalen foto's te komen maken van de kinderen van het tehuis om daarmee fondsen te werven.



In Honduras wordt hij met open armen ontvangen door Kim en de drie paters die het opvangtehuis runnen. Maar het leven in het tehuis valt Anne zwaar, het brengt bij hem nare herinneringen uit zijn eigen internaatsjeugd naar boven. Herinneringen waarvan hij dacht dat hij ze onbereikbaar diep weg had gestopt. Tot overmaat van ramp verdwijnt een meisje uit het tehuis spoorloos. Een paar dagen later wordt haar verminkte, misbruikte lijkje op de vuilnisbelt teruggevonden... «