Louise Rehnström is officier van Justitie. Ze groeide op in een afgelegen dorp in Zweden. Haar vader trok nog niet zo lang geleden de bossen in om nooit teruggevonden te worden. Op een dag wordt een schedel gevonden even buiten de kust. Is die schedel van de eveneens in het niets opgeloste Bengt Ingemarsson, de charmante weldoener die een oplichter bleek? Het heeft er alle schijn van, en Louise is er door gefascineerd, maar schijn kan bedriegen. En hebben de verdwijningen van haar vader en die van Ingemarsson met elkaar te maken? Eindelijk krijgt ze een spoor te pakken. Ingemarssons accountant. Die weet veel. Ze zet alles op alles om hem te vinden.

Mankell weet me steeds weer te verrassen met zijn cynisch realisme. Soms denk je, kan dat anno nu, is zoiets wreeds, of bizars, of oneerlijks echt gebeurd? Maar dan moet ik erkennen – ja, daar heb ik ooit iets van gehoord, gezien of gelezen. Mankell houdt de samenleving scherp en weet vooral te boeien.

Ook als schrijver is hij anders. Hij zondigt tegen de regels. Show, don’t tell, zeggen de schrijfcursussen. Nou, Mankell trekt zich er niets van aan. En dan de lengte van zijn hoofdstukken. Uniek. In dit boek staan er vele die maar bestaan uit 2 of 3 zinnen.