Carlos Ruiz Zafon heeft op mij met zijn vorige boek ’Schaduw van de wind’ diepe indruk gemaakt. Ik vond het een goed geschreven, enorm spannend boek vol boeiende karakters. Niet zo verwonderlijk dus dat ik me erg heb verheugd op ‘Het spel van de engel’, het tweede boek van de schrijver en een vervolg op voornoemde succesroman. Tegelijkertijd kon ik me toch niet helemaal voorstellen hoe een tweede boek waarin opnieuw een belangrijke rol is weggelegd voor het boekenlabyrint in oude het centrum van Barcelona iets van belang zou toevoegen aan de inhoud van het eerste boek.

Hoofdpersoon David Martín is een kind met een zeer zwakke gezondheid dat mede door zijn beperkte fysieke mogelijkheden een sterke voorkeur ontwikkelt voor het lezen van boeken. Hij stuit daarbij op de woede en het onbegrip van zijn ongeletterde en door de oorlog getraumatiseerde vader.
Na de zoveelste confrontatie met zijn vader zoekt David zijn heil bij een boekhandelaar waar hij mag lezen en die hem tevens inwijdt in de geheimen van het boekenlabyrint. David ontdekt hier het boek ‘Lux Aeterna’, geschreven door de advocaat Diego Marlasca. Deze man is op mysterieuze wijze om het leven gekomen en zijn voormalige woning wordt ook het huis van David Martin. In de loop van het verhaal wordt duidelijk dat beide mannen meer overeenkomsten hebben dan David lief is.

David Martín, inmiddels schrijver, verloochent het literaire schrijverschap voor snelle roem en makkelijk verdiend geld met het schrijven van goedkope en vulgaire, maar goed gelezen niemendalletjes . Een door geheimzinnigheid omgeven uitgever, Andreas Corelli, geeft hem de kans om aan dit grijze bestaan te ontsnappen door hem een aanzienlijk bedrag te bieden voor het schrijven van een literair roman die de wereld voorgoed zal veranderen. De prijs die hij betaalt voor het ogenschijnlijke schrijven in vrijheid is hoog, hij lijkt zijn ziel verkwanseld te hebben aan de duivel en verliest alle controle over zijn bestaan. Zijn leven lijkt met het ontdekken van het bijzondere boek ‘Lux Aeterna’ én het accepteren van de schrijfopdracht een aaneenschakeling geworden van persoonlijke ellende. David raakt behalve betrokken bij Corelli ook betrokken bij criminele en corrupte zaken en verliest bovendien zijn grote liefde aan Corelli

De grote liefde, liefde voor de literatuur en het schrijverschap zijn belangrijke thema’s in Het spel van de engel .
Door het hoge gehalte aan dramatische liefdes in het verhaal had het boek een ‘goedkoop en vulgair niemendalletje’ kunnen worden in de stijl van pulpschrijver Martín.
De schrijverskwaliteit van Zafon maakt duidelijk dat hiervan absoluut geen sprake is , hij weet zijn verhaal niet alleen spannend te houden tot de laatste letter, maar weet daarnaast zijn karakters zo goed uit te diepen dat hij van al zijn personages gecompliceerde en intrigerende persoonlijkheden heeft kunnen maken.
Zafon is er ook in zijn tweede boek in geslaagd mij als lezer telkens een onvoorziene richting uit te sturen op het moment dat ik dacht het verhaal doorgrond te hebben en de afloop te kennen.
Ik houd bovendien van zijn schrijfstijl, waarvan een voorbeeld op blz.126: “Na een korte inleiding van Barrido met betrekking tot de verschrikkelijke verliezen die het debacle van ‘De voetstappen van de hemel’ voor de uitgeverij zou veroorzaken, gaf de advocaat een beknopt exposé waarin hij mij in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk maakte dat, als ik niet opnieuw aan het werk ging in mijn hoedanigheid van Ignatius B. Samson en binnen anderhalve maand een aflevering van ‘De stad der verdoemden’ inleverde, ze mij zouden dagen voor contractbreuk, gederfde inkomsten, smaad en nog vijf of zes zaken die me ontgingen omdat ik al niet meer luisterde”.
Behalve de mooie zin zie ik hier ook humor, omdat de lezer verondersteld wordt door te gaan waar de schrijver al gestopt is met luisteren.
Het is slechts een voorbeeld uit de vele boeiende fragmenten die het boek biedt, waarbij ik zeker het geweldige vertaalwerk van Nelleke Geel wil noemen.

Ik heb genoten van de tweede Zafon, een spannend en ingenieus in elkaar gezet verhaal met inktzwarte kanten. Hoewel het verhaal op punten overeenkomt met ‘Schaduw van de wind’, is het ‘Spel van de engel’ voor mij geen herhaling van zetten, maar een verhaal dat bekende taferelen brengt vanuit een volledig ander perspectief.
Een volgend boek van Zafon staat dan ook ongezien op mijn verlanglijst en ‘Het spel van de engel’ raad ik iedereen aan om te lezen.