Carlos Ruiz Zafon heeft op mij met zijn vorige boek ’Schaduw van de wind’ diepe indruk gemaakt. Ik vond het een goed geschreven, enorm spannend boek vol boeiende karakters. Niet zo verwonderlijk dus dat ik me erg heb verheugd op ‘Het spel van de engel’, het tweede boek van de schrijver en een vervolg op voornoemde succesroman. Tegelijkertijd kon ik me toch niet helemaal voorstellen hoe een tweede boek waarin opnieuw een belangrijke rol is weggelegd voor het boekenlabyrint in oude het centrum van Barcelona iets van belang zou toevoegen aan de inhoud van het eerste boek.

Hoofdpersoon David Martín is een kind met een zeer zwakke gezondheid dat mede door zijn beperkte fysieke mogelijkheden een sterke voorkeur ontwikkelt voor het lezen van boeken. Hij stuit daarbij op de woede en het onbegrip van zijn ongeletterde en door de oorlog getraumatiseerde vader.
Na de zoveelste confrontatie met zijn vader zoekt David zijn heil bij een boekhandelaar waar hij mag lezen en die hem tevens inwijdt in de geheimen van het boekenlabyrint. David ontdekt hier het boek ‘Lux Aeterna’, geschreven door de advocaat Diego Marlasca. Deze man is op mysterieuze wijze om het leven gekomen en zijn voormalige woning wordt ook het huis van David Martin. In de loop van het verhaal wordt duidelijk dat beide mannen meer overeenkomsten hebben dan David lief is.

David Martín, inmiddels schrijver, verloochent het literaire schrijverschap voor snelle roem en makkelijk verdiend geld met het schrijven van goedkope en vulgaire, maar goed gelezen niemendalletjes . Een door geheimzinnigheid omgeven uitgever, Andreas Corelli, geeft hem de kans om aan dit grijze bestaan te ontsnappen door hem een aanzienlijk bedrag te bieden voor het schrijven van een literair roman die de wereld voorgoed zal veranderen. De prijs die hij betaalt voor het ogenschijnlijke schrijven in vrijheid is hoog, hij lijkt zijn ziel verkwanseld te hebben aan de duivel en verliest alle controle over zijn bestaan. Zijn leven lijkt met het ontdekken van het bijzondere boek ‘Lux Aeterna’ én het accepteren van de schrijfopdracht een aaneenschakeling geworden van persoonlijke ellende. David raakt behalve betrokken bij Corelli ook betrokken bij criminele en corrupte zaken en verliest bovendien zijn grote liefde aan Corelli

De grote liefde, liefde voor de literatuur en het schrijverschap zijn belangrijke thema’s in Het spel van de engel .
Door het hoge gehalte aan dramatische liefdes in het verhaal had het boek een ‘goedkoop en vulgair niemendalletje’ kunnen worden in de stijl van pulpschrijver Martín.
De schrijverskwaliteit van Zafon maakt duidelijk dat hiervan absoluut geen sprake is , hij weet zijn verhaal niet alleen spannend te houden tot de laatste letter, maar weet daarnaast zijn karakters zo goed uit te diepen dat hij van al zijn personages gecompliceerde en intrigerende persoonlijkheden heeft kunnen maken.
Zafon is er ook in zijn tweede boek in geslaagd mij als lezer telkens een onvoorziene richting uit te sturen op het moment dat ik dacht het verhaal doorgrond te hebben en de afloop te kennen.
Ik houd bovendien van zijn schrijfstijl, waarvan een voorbeeld op blz.126: “Na een korte inleiding van Barrido met betrekking tot de verschrikkelijke verliezen die het debacle van ‘De voetstappen van de hemel’ voor de uitgeverij zou veroorzaken, gaf de advocaat een beknopt exposé waarin hij mij in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk maakte dat, als ik niet opnieuw aan het werk ging in mijn hoedanigheid van Ignatius B. Samson en binnen anderhalve maand een aflevering van ‘De stad der verdoemden’ inleverde, ze mij zouden dagen voor contractbreuk, gederfde inkomsten, smaad en nog vijf of zes zaken die me ontgingen omdat ik al niet meer luisterde”.
Behalve de mooie zin zie ik hier ook humor, omdat de lezer verondersteld wordt door te gaan waar de schrijver al gestopt is met luisteren.
Het is slechts een voorbeeld uit de vele boeiende fragmenten die het boek biedt, waarbij ik zeker het geweldige vertaalwerk van Nelleke Geel wil noemen.

Ik heb genoten van de tweede Zafon, een spannend en ingenieus in elkaar gezet verhaal met inktzwarte kanten. Hoewel het verhaal op punten overeenkomt met ‘Schaduw van de wind’, is het ‘Spel van de engel’ voor mij geen herhaling van zetten, maar een verhaal dat bekende taferelen brengt vanuit een volledig ander perspectief.
Een volgend boek van Zafon staat dan ook ongezien op mijn verlanglijst en ‘Het spel van de engel’ raad ik iedereen aan om te lezen.

Wederom genieten van de schrijfstijl van auteur met, net als in De schaduw van de wind, enigszins gedateerd taalgebruik (of zit dat in de vertaling?), mysterieus, verhullend, humoristisch, spannend. Inhoudelijk vond ik dit verhaal echter niet zo sterk als het eerste deel, veel open vragen na de laatste bladzij.

Wederom mooi geschreven net zoals ' Schaduw in de wind'. Een eigen stijl, spannnend.....een labyrinth waar je in meegenomen wordt en als een soort van puzzelstukjes weer bij elkaar komen.

Eigenlijk is het niet meer dan een flauwe kopie van De schaduw van de wind. Ik heb hier niet van genoten.

Heerlijke roman weer...alleen aan het eind vond ik het wel even verwarrend en moest ik even goed nadenken hoe het nou eigenlijk was. Mooi en verrassend einde. Tovch wel ietsje minder dan 'De schaduw van de wind'

Opnieuw een spannend boek van Carlos Ruiz Zafón. Het verhaal speelt zich af in de jaren twintig van de twintigste eeuw. De persoon waar het om draait in het boek is David Martín, die als jongen verweesd achterblijft, omdat zijn vader op dubieuze wijze omkomt en zijn moeder zich niets aan hem gelegen laat liggen. Hij vindt al vroeg een baantje op de redactie van een krant, maar David heeft ambities om zich te ontwikkelen tot schrijver.
Via boekhandelaar Sempere, die hem als jongen opgevangen heeft, maakt hij kennis met een meisje waarnaar zijn aandacht getrokken wordt en maakt hij ook kennis met het Kerkhof der Vergeten Boeken. Daar kiest hij een boek en vanaf dat moment neemt het verhaal van zijn leven allerlei onvoorziene wendingen.

Van het begin af aan werd ik het boek ingezógen. Hoewel “het spel van de engel” een ander boek is als “de schaduw van de wind”, en bijvoorbeeld ook veel humor bevat in het eerste stuk, vergeleek ik automatisch beide boeken en herkende opnieuw de bloemrijke en beeldende taal, bijzondere zinsconstructies, prachtig gekozen woorden, de luchtige toonzetting, de speciale sfeer en beschrijvingen waardoor je een beeld krijgt van Barcelona als een stad met een imposante architectuur, die als achtergrond mee bepalend is voor de mysterieuze sfeer.
De ene wending in het boek volgt op de andere, maar elke wending begint onopvallend. Telkens wordt je daarna zodanig afgeleid van een eerdere situatie dat je bijna zaken vergeet die later ineens weer terugkomen en een belangrijke rol blijken te spelen. Wanneer ik de indruk kreeg dat het verhaal zich mogelijk voort zou gaan slepen was dat feitelijk al het begin van een nieuwe wending. Zo werd ik onophoudelijk vastgehouden en meegenomen naar steeds spannender hoogten. Ik heb weer genoten van de boeiende schrijftrant van Zafón en het mysterieuze, spannende en ook romantische verhaal.

Dit boek viel mij enorm tegen vergeleken met De Schaduw van de Wind. De man kan mooi schrijven en vertellen, maar het verhaal zelf vind ik minder goed.

Vind dit boek echt een stuk minder goed dan "De schaduw van de wind". Het verhaal is warrig en ik heb er gewoon minder van genoten dan het eerste deel.

Dit tweede grote boek van Zafón is even sterk als zijn eerste succesvolle roman De schaduw van de wind. Het is romantisch, spannend, er zitten diverse lagen in het verhaal en het is gewoon goed geschreven. Mooi is ook hoe bepaalde elementen, zoals het Kerkhof der Vergeten Boeken en sommige personages, de beide boeken met elkaar verbinden.

De voor mij meest interessante verhaaldraad is die van hoe de duivel (Lucifer) vermomd in de uitgever Andreas Corelli, een sterveling met schrijftalent (David Martín) opdracht geeft een religie voor hem te creëren. Dat moet in de vorm van een boek en, al geeft de uitgever dit nergens met zoveel woorden toe, heeft tot doel een inferno (wereldbrand) te ontketenen. Veel signalen duiden erop dat er iets onnatuurlijks gaande is. Kaarsen die branden ‘met rechte vlammen, zonder te flakkeren’, levensgrote poppen die tot leven komen en op de vraag wat hij als kind wilde worden, antwoordt Corelli: ‘God’. Het uitgeversduo met wie David Martín nog een bindend contract heeft, wordt met vuur uit de weg geruimd, zonder dat de dader ooit wordt achterhaald. We leven dan in het jaar 1930.
Over de inhoud van het boek dat Martín geacht wordt te schrijven komt de lezer niets te weten, maar het is evident dat het de voedingsbodem voor de Tweede Wereldoorlog moet vormen. (“Is dat wat u zoek? Bloed?” “Het is het pak slaag dat tot lering leidt, niet andersom.”) Het sterkste vond ik de dialogen tussen Corelli en Martín over religie.

“Het geloof is een instinctief antwoord op aspecten van het bestaan die anderszins niet kunnen verklaren… (…) De mens is een moreel dier, uitgezet in een amoreel universum, veroordeeld tot een eindig bestaan zonder andere betekenis dan de natuurlijke cyclus van de soort in stand te houden. ” p.214


Een andere verhaaldraad is die van de razend spannende detective in waarin David Martín verzeild raakt in zijn mysterieuze zoektocht naar gebeurtenissen uit het verleden, waarbij de mensen die hem inlichtingen kunnen verschaffen één voor één worden vermoord. Natuurlijk zit er ook een dramatisch liefdesverhaal in, twee eigenlijk. Die van David voor Christine en die van Isabella voor David. Het is ook het verhaal van een schrijverschap, de kunst van het schrijven en de onvoorwaardelijke liefde voor boeken.

Hoewel ik bijzonder van dit boek heb genoten, waren er ook kleine irritaties. Behoorlijk vermoeiend was de te pas en te onpas terugkerende metafoor van de spin. Die ben ik in allerlei constellaties minstens 25 keer tegengekomen. Ook vond ik de dialogen tussen de cynisch gebekte Isabella en de vermoeide en geïrriteerde David hier en daar onverteerbaar. Zoveel gecomprimeerde gevatheid en sarcastische humor beviel mij slecht. Ook vond ik hier en daar slordigheden die mijns inziens op het conto van de vertaalster komen. Kromme zinnen als ‘Een paar seconden later begon de deur weer dicht te gaan…’ of ‘en probeerde de betekenis ervan te ontdekken’. Of puzzelwoorden als ‘starnakelzat’ (wat nog een pleonasme is, bovendien), stijlfouten als ‘de rode bloeddruppel’. Enfin, geen halszaken, maar ze vallen op en irriteren licht.

Al met al een prachtige roman die weliswaar niet vernieuwt maar zonder meer vermaakt.

Goed geschreven boek, de spanning blijft er in en je blijft je afvragen hoe het verder gaat. Grote minpunt is dat het wel allemaal wat onduidelijk en vaag is, ook nog aan het einde.