Boek
Het huis van de moskee
Al achthonderd jaar, generatie na generatie, heeft de familie van Aga Djan een centrale positie in de stad.Al zolang ze er wonen, brengen ze de geestelijk leider van de moskee voort. De imam is een belangrijk man, maar zeker zo belangrijk is Aga Djan. Als eigenaar van de bazaar heeft hij veel economische macht; bovendien is hij schrijver. Belangrijke gebeurtenissen, gedachten en ontmoetingen met mensen noteert hij in een bijzonder verslag dat de actuele geschiedenis van Iran van de laatste vijftig jaar omvat.Kader Abdolah (Iran, 1954) debuteerde in 1993 met de verhalenbundel De adelaars.Na De meisjes en de partizanen verscheen in 1997 de roman De reis van de lege flessen, in 2000 gevolgd door Spijkerschrift. Daarnaast publiceerde Abdolah drie bundels van zijn Mirza-columns uit de Volkskrant: Mirza, Een tuin in de zee en Karavaan. Ter gelegenheid van de Boekenweek 2001 verscheen het boekje De koffer, met daarin een interview, een artikel over zijn werk en een nieuw verhaal. In 2003 publiceerde De Geus de roman Portretten en een oude droom. Bij Uitgeverij Bert Bakker verscheen Kélilé en Demné (2002), een door Kader Abdolah bewerkt klassiek meesterwerk uit het oude Perzië. «
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Het huis van de moskee
Twee gedichten n.a.v.dit boek
Een bruin
bewegend kleed
van mieren
bedekt de stoep.
”Luister!
Ze praten
maar wij
begrijpen hun taal niet.
Ze zijn bezig
met een soort plechtigheid.
Brengt de lente
verandering in hun nest?
Stuur ze terug
voor ze naar binnen lopen.
Nee, lees de liefdesbrief
voor ze het huis veroveren.”
De bewoners
van het huis
buigen zich voorover.
Ze blazen rook
over het bewegend kleed.
Ze neuriën
maar wij
begrijpen hun taal niet.
Ze zijn bezig
met een soort plechtigheid.
Ze neuriën, neuriën…
en zien
het bruine kleed
onbeweeglijk worden.
Het luistert!
In een plechtige stoet
trekken de mieren
zich terug
in de kieren
van de oude muren.
Voor ons
niet te volgen.
Coby Poelman - Duisterwinkel
Gedempte voetstappen
In het huis van de moskee
dempen voetstappen op tapijten.
Loop je een tijdje mee
dan merk je waar ze slijten.
Trekkende vogels tekenen patronen,
brengen kleur en warmte aan
bij hen die het huis bewonen,
geven tevens richting aan.
Gevleugelde voeten brengen vreugde,
slepende voeten diep verdriet
aan die zich menigmaal verheugde
of donkere schaduwen achterliet.
Zie de dankbare Aga Djan
gebogen, oud en grijs
peinzend op de berg staan,
kijkend naar het paradijs.
Zo keek ooit ook Mozes
naar het beloofde land.
Nog tekenen trekvogels
een veelkleurige rand.
Coby Poelman - Duisterwinkel
Geïnspireerd door het boek “Het huis van de moskee” van Kader Abdolah, De Geus 2005
Beide gedichten zijn gepubliceerd in het boek "Strijklicht van violen", poëzie bij kunst en literatuur.
