Jeroen Brouwers schrijft een boek, en hij doet dat goed. Het was de tweede keer al dat ik dit werk las, en opnieuw sloeg ik het na 488 pagina’s verbijsterd dicht. Wat een stijl, wat een inzicht in de menselijke tragedie, wat een mededogen, wat een humor. Voor mij is dit boek niet te verbeteren. De twee hoofdpersonen, de mislukte leraar Van Hoff en zijn onbereikbare liefde Daphne, worden haarscherp getekend, tot in hun kleinste tics. Van Hoff roept medelijden op, en tegelijk ergernis om zoveel onvermogen; Daphne is een egocentrische heks, en tegelijk een bijzonder ongelukkige vrouw die de liefde van haar leven altijd moest verbergen. Heel ontroerend is de omgang van Van Hoff met zijn zwaar gehandicapte dochter, en dan zeker in contrast met de staalharde ontkenning van haar bestaan door zijn vrouw.
Of ik dit boek een derde keer zal lezen? Ik sluit het niet uit: ik ben er zeker van dat ik er dan weer andere dingen in ontdek. Geef die Brouwers nu toch eens de Nobelprijs!

Geheime kamers is een roman over geheime liefdes, huwelijksontrouw, verraad aan je kind, verraad aan je partner, maar vooral ook verraad aan jezelf, hypocrisie, …
Andermaal een knap geschreven werk, wat mij betreft althans! Ik hou van die stijl, het chaotische dat in dit werk overheerst, de prachtige weergave van de personages, ze zijn van vlees en bloed, ze zijn er met hun goede maar zeker ook met hun minpunten. Er staat andermaal geen woord geschreven dat niet iets te betekenen heeft. Ik kan mij er echt in verliezen, want ik wil die grote en kleine verwijzingen kunnen plaatsen!