In het Mississippi van de jaren 60 wordt aan zwarte vrouwen wel de opvoeding van blanke kinderen toevertrouwd, maar niet het poetsen van het tafelzilver. Drie vrouwen zijn het allesbepalende racisme meer dan zat en besluiten dat de verschillen tussen hen minder belangrijk zijn dan de overeenkomsten.
3 vrouwen komen op een gegeven moment met elkaar in aanraking door omstandigheden.
Hun karakters zijn levendig en sprankelend omschreven, hun levensverhalen doordrenkt met schokkende, pijnlijke ervaringen. Afgewisseld met een flinke dosis humor en warme, liefdevolle dialogen, behelst dit boek niet zomaar een verhaaltje. Het is doorweven met vooroordelen, haat en de schokkende dingen waar de donkere mensen mee te maken hadden. Soms voelde ik gewoon plaatsvervangende schaamte als blanke zijnde jegens zoveel onrecht, alhoewel ik absoluut never nooit racistisch ben.
Een aangrijpend verhaal dat je meesleurt en waar je al lezende de hoop voelt dat dit echt zo niet langer kon. Maar helaas is de werkelijkheid nog altijd dat mensen om bepaalde redenen, culturen of geloofsovertuigingen worden achtergesteld bij het grote gros.... schandalig maar waar.
Kortom een boek dat indruk maakte, dat je niet weg kunt/wil leggen.