Achteraf snap ik niet hoe ik al lezende in twee historische romans tegelijk verzeild geraakt ben die zich ook nog eens in dezelfde tijd (midden 19e eeuw) afspelen. Ik zag al weken of waren het maanden inmiddels de opmerking op de site dat ik nog steeds hetzelfde boek las, Al wat Schittert van Eleanor Catton. En dat klopte ook want de uitgave die ik heb, telt 830 pagina´s, voorwaar een hele kluif, dus mag het even. Ik wist natuurlijk wel dat ik zoiets niet moest doen, want het past niet bij mijn manier van lezen – meerdere boeken tegelijk – en om die reden moest ik steeds weer aanloop nemen om erin te komen. Een van de boeken die ik tussendoor las, was tweede historische roman The Wonder van Emma Donoghue, waarvan ik niet weet of er inmiddels al een vertaling is in het Nederlands, waarover in een volgend blog.

Maar ik kon niet om het boek heen dat voor slechts €6,95 door Libris werd aangeboden. En natuurlijk zit niemand meer te wachten op wat beschouwende regels van mijn hand zo’n vier jaar na het winnen van de Man Booker Prize door de toen 28-jarige schrijfster – en vanwege haar Canadese roots hierbij alsnog: chapeau! – maar ja, in een eigen blog doe ik het toch.

De achterflap spreekt boekdelen: een hedendaagse roman in een 19e-eeuwse galajurk… een daverende leeservaring. Zeker, zeker, maar vertel: een Britse gelukszoeker belandt in 1866 midden in de goldrush in het stadje Hokitita in Nieuw-Zeeland. Hij komt in een hotel terecht te midden van een bijzondere samenkomst van twaalf mannen die samen bezig zijn een raadselachtige gebeurtenis te verklaren. Al wat schittert is een met mooi taalgebruik (hulde voor de vertalers) beschreven aaneenschakeling van ontmoetingen meestal tussen die mannen, en al die confrontaties laten het verlangen zien naar financieel gewin overspoeld met wantrouwen naar elkaar, terwijl ze evenzo dorsten naar iets van verbondenheid. Voeg daarbij een sterfgeval, een bijna-sterfgeval, een verdwijning en een goudschat en de onweerstaanbaarheid van deze roman is duidelijk.

Er wordt gezegd dat het een roman is waarin structuur en verhaal naast elkaar bestaan zonder dat het een het ander overheerst. Daar ben ik het persoonlijk niet mee eens. Al wat schittert is zonder meer een boeiend verhaal, maar het is wel op hedendaagse schrijfwijze structureel in stukken is geknipt en in een bijzondere volgorde verteld. Als lezer begin je ergens midden in het verhaal om na ongeveer 350 pagina’s terug te gaan in de tijd steeds weer verdeeld over de/alle hoofdrolspelers, vervolgens speelt een paar honderd bladzijdes zich weer in heden af ook weer verdeeld over de/alle hoofdrolspelers om naar het eind van het boek in steeds kortere wordende hoofdstukken af te wisselen met hoe het (verhaal) nu allemaal begon en de eerste hoofdrolspelers elkaar ontmoetten. Het is wennen deze structuur, zeker naast alle astrologie waarin ik mij totaal niet heb verdiept, verrassend ook en hoewel ik tot bladzijde 350 dacht – ik leg het weg want ik vind het vermoeiend – ben ik nu blij deze leeservaring rijker te zijn. Aan het eind waande ik me zelfs even in een misdaadroman.

Een aanrader, maar je moet voor dit boek wel de tijd hebben en nemen, anders moet je er niet aan beginnen. Het is in mijn ogen zeker de ‘leesmoeite’ waard.