Koningsdag dit jaar was koud en nat. Normaal loop ik op zo’n dag graag te snuffelen om zo - heel betaalbaar - wat boeken bij elkaar te scharrelen. Wat betreft de ruimte voor nog meer papier zou ik eerder een E-book moeten nemen - weet ik, weet ik - maar ik ben nu eenmaal wars van heel dat digitale gebeuren. Ik heb gewoon graag een boek in mijn handen. Gewapend met plu en warme schoenen ben ik op pad gegaan, ondenkbaar natuurlijk om nog wat droogs aan te treffen, behalve die ene doos: hij wou ervan af en ik naar huis. Een lucky dip of jammer nou oud papier? Nieuwsgierig was ik zeker. Af en toe zal ik in een blog zoals dit uit deze flinke Pandoradoos klappen.

Eén van de boeken was De groene scarabee. Maar lieve mensen, hoezo meeslepende historische thriller van meesterauteur Philipp Vandenberg? Over het raadsel van de wedergeboorte ook dat nog? Historie genoeg, maar weinig thriller die ook nog eens behoorlijk sleepte. Kenners zullen misschien zeggen: nou vooruit niet het beste werk van deze succesauteur, maar toch de moeite waard. Geluk ermee, in mijn ogen is het een lappendeken van zeker wel interessante gegevens met een hoog Wikipediagehalte dat door toevalligheden aan elkaar is gestikt tot een vloerkleed waar je niet met je ogen dicht overheen kunt lopen zonder te vallen. Vooruit: in 1960 werd begonnen met de bouw van de Aswandam, waardoor het Nassermeer zou ontstaan en de indrukwekkende tempels van Ramses onder water zouden verdwijnen. Om de tempels te redden, werden ze tussen 1964 en 1968 in grote blokken gezaagd en opnieuw opgebouwd, door UNESCO en National Geographic, op een locatie die 65 meter hoger en 200 meter verder van de rivier lag. De tempels behoren nog steeds tot de oudste monumenten in Egypte. Dat zijn feiten, met een slap verhaal eromheen, en saai, met een ongeloofwaardige rijkdom aan toevalligheden en een plot dat zo voorspelbaar is dat ik Koningsdag betreur om zijn slechte weer, totdat…

… totdat ik in de Mercedes stapte van Stephen King. Ik ben geen King-fan, ik houd gewoon niet van horrorverhalen want die naam heeft die toch, en mijn zogenaamde eerste-kennismaking-na-lange-tijd thriller Joyland was bepaald geen genoegen om doorheen te komen. Maar na Mr. Mercedes reken ik mezelf tot de newbies van zijn schrijverschap. Petje af in goed Nederlands! In Mr. Mercedes gebeurt wat. Eigenlijk is het plot best simpel, maar eerlijk, heel meesterlijk uitgewerkt. In het kort: op een ijskoude morgen rijdt een man in een gestolen Mercedes in op honderden werklozen die in een lange rij staan te wachten voor de opening van een banenbeurs. Hiermee vermoordt psychopaat Brady Hartfield acht mensen. Bill Hodges is de gepensioneerde politieagent die voor zijn pensioen de zoektocht naar deze gewetenloze killer leidde. Helaas werd de dader nooit gepakt. Wanneer Hodges een gestoorde brief van de vermeende dader ontvangt, pakt hij zijn dienstwapen illegaal weer op en probeert de ‘Mercedes Killer’ alsnog te vinden samen met Jerome, zijn klusjes- en tuinman die zijn kansen op Harvard op het spel zet om Hodges te helpen, en de zus van een van de slachtoffers van Mr. Mercedes die mentaal evenveel problemen als briljante momenten heeft, Holly. Met zijn drietjes vormen ze een bijzondere groep vrienden die proberen een nieuwe ramp te vermijden. En juist die boeiende personages maken je als lezer nieuwsgierig. King zorgt ervoor dat ze gaan leven en zich ontwikkelen zonder daarbij hun geloofwaardigheid te verliezen. Een mislukte romantische affaire, nou ja, van het kaliber uit het boek City of Bones van Michael Connelly, waarin Harry Bosch zijn om-de-zoveel-boeken affaire heeft met iemand die gaandeweg het verhaal om het leven komt. Mr. Mercedes. Whodunnit? Geen twijfel mogelijk, dat weet je zo. En heel langzaam groeit het verhaal intens en krijgt zo diepere lagen rond de menselijke geest als kern. De kijk op het leven van de psychopaat Brady komt goed naar voren. Citaat: ‘De waarheid is duisternis, en het enige wat ertoe doet is het maken van een statement wanneer men die duisternis ingaat. In de huid van de wereld snijden en een litteken achterlaten. Dat is alles wat geschiedenis is, uiteindelijk: littekenweefsel’.

Voor mij schreef Stephen King met zijn Mr. Mercedes zich een plekje in mijn leesgeschiedenis. Op mijn thrillerlijst krijgt hij vijf sterren.

Zo kreeg Koningsdag voor mij de vorstelijke bijnaam: Stephen Kingday.