Wat doet een mens als er zoveel Oscars (tot spijt van de Belgen bleef er zelfs geen over voor onze Broken Circle) de ruimte in worden geschoten. Je wil dan wel eens zien of dat terecht is en je haalt de film binnen. 'Gravity' van Alfonso Cuaron met supersterren George Clooney en Sandra Bullock. Vooruit dan maar.

Verbluffend over welke middelen ze in Hollywood en omstreken (die reiken tot in het VK) beschikken om mensen een rad voor ogen te draaien. Het lijkt wel of je echt de hele tijd in de ruimte zit en meecirkelt rond de aarde met satellieten en ruimtestations. Moeder Aarde, in al haar schoonheid, is het decor. Technisch zit het geweldig in mekaar, de gewichtloosheid spat van het scherm, en spanning opbouwen, ja, daar kunnen ze ook iets van in Hollywood. Wat de protagonisten ook doen, altijd dreigt het te mislukken, de afgrond opent zich, de val is onvermijdelijk, en dan, op het laatst, een hand die nog net een takje grijpt. Zo deden ze het al in de tijd van de goede oude westerns, en ze zijn het niet verleerd.

Over de acteurprestaties kan ik niet veel zeggen. De acteurs zitten zo goed als de hele tijd ingepakt in hun ruimtepakken, en dat bevordert natuurlijk het spel niet: je moet je tevreden stellen met de bange ogen van Sandra en de praatjes van Georges. Het personage van George blijft eendimensionaal; Sandra krijgt wat meer dimensie dank zij flashbacks. De teksten zijn goed, al vind ik dat ze George wel iets te coole teksten hebben gegeven. Die man blijft grappen maken terwijl zelfs de toeschouwer in zijn veilige zetel het zweet uitbreekt.

Klassieker dan in deze film kan de structuur niet zijn. Het doel van de astronauten is terug op aarde te geraken, en dat blijft de hele film het enige doel. Is dat bereikt, dan is het verhaal uit. Om het verhaal wat lengte te geven, volgen de pogingen en mislukkingen elkaar op. Een oeroud procedé, maar nog altijd heel effectief. Ik heb de film zonder een moment van twijfel tot het laatst uitgekeken.

Wat me achteraf enigszins stoort is de titel. Als er iets geen rol speelt in de film, dan wel de zwaartekracht. Je moet wachten tot de laatste tien minuten voor er sprake is van zwaartekracht of lucht. Waar de astronauten integendeel de hele tijd tegen moeten vechten, is de traagheid (inertie) van de massa. In de ruimte is die absoluut: om een eenmaal begonnen beweging af te remmen of een andere richting te geven, dien je een steunpunt te hebben of een motor. De botsingen zijn het gevaarlijkst, zeker als de massa groot is: er wordt in de film dan ook veel en keeldichtknijpend gebotst. Ik zou de film 'Inertia' getiteld hebben, al geef ik grif toe dat die minder aantrekkelijk is dan 'Gravity'.