Bibliofiel/ Auteur
George Knottnerus
leest nu: De bijbel nbg (p. 1530)
vindt het: “Voor de 2e keer integrale lezing. Krijg frisse kijk. ”
Lezen en schrijven zitten in mijn bloed. Het één kan niet zonder het ander. Beide doe ik dan ook graag. Naast het beleven van een actief leven. Soms denken mensen dat lezen (of schrijven) saai is - forget it. Lezen is leven en is zelfs superieur aan film kijken omdat het de inner world bloot legt. Dat vind ik ook de uitdaging die ik aanga in het schrijven van fictie - het openbaren van de gedachte, van het onbekende dat toch herkenbaar is. (Her)ontdekken als het ware. Tot nog toe publiceerde ik zeven romans, waarvan een onder pseudoniem. Met het manuscript voor de achtste ben ik volop bezig. Daarnaast schrijf ik non-fictie, columns, verhalen en gedichten.
Zowel eigentijdse als klassieke auteurs inspireren mij. Leo Tolstoj en Louis Couperus zou ik heel graag ontmoeten in het hiernamaals. In het nu zou ik graag Arnon Grunberg eens spreken.
»
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
10 mei 1940 (Boekfragment)
Nu wist zij het zeker. Cockie stond met de dampende borden eten in de deuropening. Zij zag haar vader met Tim. Nu wist zij zeker dat zij keek naar de liefste mannen op de wereld. Ze schoof voorzichtig langs de benen van Theo en Tim en zette de borden op de tafel. Met een hand op de arm van haar vader liep ze om hem heen en bleef achter de bank staan. Haar beide armen legde ze om de schouders van Theo en Tim. ‘Laat jullie eten niet koud worden hoor,’ zei ze. Ze zag hoe Tim haar aankeek. In zijn glanzende iris zag ze zichzelf weerspiegeld. Een kauwspiertje in zijn kaak vertrok heel licht. Om zijn lippen speelde een breder wordende glimlach. Met haastige pasjes liep ze de kamer uit, naar de keuken.
‘Wat is er?’ vroeg tante Jo toen ze zag dat Cockie de kopjes begon te wrijven die zij al had afgedroogd.
Cockie antwoordde niet. Gedachten stormden door haar hoofd: Waarom zag ik niet eerder hoe hij werkelijk is? Waarom nu pas? En dat ie zo knap is? Was ik blind of zo?
De rest van de avond bleef ze op haar kamer. Maar tegen bedtijd sloop ze de trap af. Ze legde haar oor in de gang te luisteren. Binnen hoorde ze haar vader zeggen: ‘Voor mij is het nu de hoogste tijd.’ Ze vloog de trap op. Toen ze eindelijk de traptreden hoorde kraken, wist ze dat hij het moest zijn. Ze wachtte totdat het spoelen in de badkamer ophield. De deur ging open. Een, twee stappen. Ja nu moest ze gaan.
Tim wilde net de deur naar de zolder waar hij sliep, opendoen toen de deur van Cockies kamer openzwaaide.
‘Hallo,’ zei ze.
‘Hallo,’ zei hij.
‘Nog zo laat op?’
‘Ja, gepraat met je tante Gonnie en je vader.’
‘Waarover?’
‘Alles en nog wat, maar vooral over de oorlog.’
‘Als het straks vrede is, heb je dan nog genoeg om over te praten?’
Tim glimlachte.
Zij beantwoordde zijn glimlach met de liefste lach die hij ooit had gezien. Een warm gevoel doortrok zijn hele lichaam. Ineens streek zijn rechterhand over haar linkerarm, van beneden naar boven. Door haar zachte pyjama voelde hij haar nog zachtere huid. Als over kleine wolkjes streelde zijn hand.
Haar rechterhand ging naar zijn linkerwang. Twee smalle vingers gleden over zijn kaak, over de plek waar ze het kauwspiertje had zien bewegen. Haar hand ontvouwde zich en met haar duim beroerde ze zijn kin.
-
