Ik heb dit boek van Brené Brown net uit. Ik vind het een geweldig mooi boek. Dwars door haar leven en werk heen, heeft zij conclusies getrokken uit haar eigen vastlopen op perfectionisme en de door haarzelf opgelegde eisen. 

De schrijfster heeft onderzoek gedaan naar moeilijke emoties. Toen zij zelf in een emotionele crisis terecht kwam, ontdekte ze de effecten van de aanvaarding van hoe je echt bent. De cadeaus van deze aanvaarding waren: moed, medeleven en verbondenheid. Dat was zo’n toffe ontdekking, dat ze in dit boek tien wegwijzers heeft beschreven om een bezield leven te kunnen leiden. Deze tien wegwijzers zijn gegrond op zowel wetenschappelijk onderzoek als eigen ervaring. Die combinatie maakt het boek zeer lezenswaardig. Ik herken veel ervan in mijn eigen leven. Aan het eind van elk hoofdstuk staat een toepassingsrichtlijn en een toepassingsvraag. Wat mij heel erg aansprak, was de eerlijke beschrijving van de dingen zoals ze zijn in ons leven, in onze cultuur. Bijvoorbeeld: “uitputting als statussymbool” en “productiviteit als maatstaf voor eigenwaarde”.

Het mooiste vind ik de beschrijving van de behoefte aan spelen en rust. Het is iets dat ik van nature veel deed, maar de laatste jaren ‘afgeleerd’ had. Nu zie ik daar weer de noodzaak van en ben ik meer gemotiveerd er tijd voor vrij te maken in mijn agenda.

Het is een boek om vaker weer te pakken en opnieuw bij de hand te worden genomen om een eerlijk en open gesprek met jezelf te hebben.