Dit boek stond al ontzettend lang op mijn verlanglijstje. Dus toe ik het in de opruiming van een winkel tegenkwam, moest ik het gewoon meenemen. Dag BookBuyingBan in de eerste maand van het jaar. Voor de verandering heeft het niet heel lang op de plank liggen wachten en ik ben blij dat ik het zo snel heb opgepakt!

Het concept van het boek sprak me erg aan: ‘dagen die langer worden’. Wie wil dat nu niet? Hoe vaak kom je in zo’n stressvol moment dat je eigenlijk tijd tekort komt en je met twee uurtjes extra in een dag een stuk rustiger bent? Na dit boek ben ik toch wel van die ‘wens’ afgestapt. 24 uur in een dag is toch wel genoeg, want op het moment dat de aarde meer uren gaat produceren in een dag, blijft het niet bij die 26 of dertig uur. Als de aarde langzamer gaat draaien, is het einde van de dag onbekend. En dat is precies waar dit boek over gaat, hoe kun je overleven als datgene waar je altijd op kon vertrouwen opeens wegvalt?

In “Wij waren hier” vertelt Julia hoe het leven is in Californië voor de ramp bekend wordt, het moment van de ontdekking en hoe de mensen er mee proberen om te gaan. Het is een bizarre ramp, want je ziet niets. Er zijn geen slachtoffers en ook het natuurgeweld blijft uit op het moment dat de bekendmaking komt.

Aan het begin van het boek vond ik Julia ietwat irritant, maar daar heb ik niet echt een reden voor. Misschien omdat het nog echt een kind is, wat niet zo gek is want ze is pas elf. Pas toen het verhaal zich ontwikkelde ging ik haar meer waarderen; ze let ontzettend veel op de details, kijkt om zich heen en beschrijft wat er allemaal gebeurt. Hierdoor heb je het gevoel dat je als ware naast haar staat en de ramp ook mee maakt.

Dat maakte het begin van het boek best creepy. Vanuit het niets worden de dagen langer, breekt er paniek uit in haar omgeving en realiseer je je dat zoiets best nog wel eens in het echt zou kunnen gebeuren. Niemand kan er immers invloed op uit oefenen. Misschien denk je, ach een langere dag is best nog wel prettig, maar er zitten toch nog best veel nare gevolgen aan. Waar je toch liever niet bij wil stil staan – in ieder geval ik niet.

Het enige wat ik wat minder aan het boek vind, is dat het wat traag beschreven is. Waarschijnlijk komt dat door de schrijfstijl en de dagen die láááng duren. Dat wordt dan weer goed gemaakt door heel veel mooie zinnen, zoals:

“Later zou ik aan die eerste dagen denken als de tijd waarin we als soort beseften dat we ons zorgen hadden gemaakt over de verkeerde dingen: het gat in de ozonlaag, het smelten van de ijskappen, het West-Nijlvirus en de varkensgriep en de killerbij. Maar dat waar je je zorgen over maakt, denk ik, gebeurt uiteindelijk nooit. De echte rampen zijn anders – onvoorstelbaar, onverhoeds, onbekend.” - Pagina 32

Kortom ik vond het een mooi boek, waarbij ik aan het einde zoiets had van, ik wil best nog wel wat langer aan Julia’s zijde staan en kijken hoe de wereld haar draai terugvindt – of juist niet. Karen Thompson Walker is zeker een schrijfster waar ik meer boeken van wil lezen.