Een adoptie-ouder is, zeker in de begintijd, weinig rust gegund. Bovendien is de omgeving altijd bereid tot ongevraagd commentaar en wordt de kersverse ouder oo... » 

Een adoptie-ouder is, zeker in de begintijd, weinig rust gegund. Bovendien is de omgeving altijd bereid tot ongevraagd commentaar en wordt de kersverse ouder ook nog eens geplaagd door de wetenschap dat er van alles mis kan gaan. Die twijfels en vragen gaan niet over naarmate de jaren vorderen, want ‘geadopteerd ben je een leven lang’. Naar aanleiding van haar eigen ervaringen en haar contacten met verschillende deskundigen, bespreekt Dido Michielsen de sociaal-emotionele kanten van adoptie en manieren waarop ouders hun kinderen kunnen helpen om te gaan met de adoptiestatus.

'We kunnen onze kinderen niet beschermen tegen die boze, nare buitenwereld. Zelfs niet tegen het verdriet om hun biologische ouders. We kunnen ze alleen maar wapenen. Ik wil dat mijn dochters het leven aankunnen. Wat mensen ook zeggen, wat ze zelf ook bedenken, ik wil dolgraag dat ze doordrongen zijn van het feit dat ze er mogen zijn.'
«