Vrouw van het licht gaat over de Wassenaarse schone, Monique, die besluit om een kindje uit India te adopteren. Als zij naar Mumbai afreist ontdekt zij daar dat er van alles niet in de haak is met het adoptiebureau en dus gaat Monique op onderzoek uit. Zo komt de Nederlandse in een Indiaas avontuur terecht in een poging om het schattige adoptiekindje Natasha te redden.
Dit boek van Milan Opmeer heeft een veel belovende verhaallijn en er worden filosofische vraagstukken gecombineerd met avontuur en spanning. Toch was het verhaal voor mij niet helemaal geslaagd. Zo waren de personages niet altijd even geloofwaardig en leken soms als een blad aan een boom van mening te wisselen. Het is ook wat vreemd dat het lijkt of Monique plotsklaps besluit om een kind te adopteren en vervolgens meteen naar India vertrekt om er een uit te zoeken; om een te adopteren moeten de meeste Nederlanders gemiddeld tussen drie en vijf jaar wachten en bovendien komen er zeel veel bureaucratische zaken bij kijken.
Al met al heeft Vrouw van het licht een interessant uitgangspunt maar maakt de belofte nog niet helemaal waar. Het lijkt een beetje of Opmeer iets te veel hooi op zijn vork heeft genomen en daardoor vormt het niet een echt soepel geheel. Aan de andere kant leest het wel lekker door en wordt de spanning tot het eind steeds hoger opgebouwd.

De Parijse conventie heb ik niet gelezen. Ik vind het dat verhaal in een goed tempo geschreven is, het is ook een verhaal waarin je ook meeleeft. Ik vond het een eer om dit boek te mogen lezen maar het is niet mijn genre. Ik geef het 3 sterren.

Vrouw van het licht is het eerste deel van de serie “ De Parijse Conventie”
Als Monique ,na een lange afwezigheid, terug gegaan is naar Wassenaar bezoekt ze een vriendin die net een baby heeft gekregen.
Om alle ongemakken van een bevalling te voorkomen komt ze op het idee om een kind te adopteren.
Ze gaat naar haar psycholoog om het een en ander te bespreken en krijgt een korte affaire met hem.
Haar besluit is om naar Mumbai, India, te gaan,waar ze in een kindertehuis een meisje,Natasha, ziet waar het meteen mee klikt.
Ze leert daar een franse journaliste kennen die daar onderzoek doet en ook raakt ze bevriend met een begeleidster van het adoptiebureau.
Als Natasha zoek raakt volgt een zoektocht met allerlei verwikkelingen,dit vond ik ook het spannende gedeelte van het boek met een verrassende ontknoping.
Je komt ook meer te weten over hoe het er allemaal aan toegaat in India,over de religie en traditie.
Al met al een boek dat ik met plezier gelezen heb.

Er is wat onduidelijkheid over het gemak waarmee Monique in deze roman, het eerste deel van de Parijs Conventie, besluit om een kindje te gaan adopteren. In het tweede deel zal deze onduidelijkheid weggenomen worden (verwachte publicatiedatum, zie: www.de-parijs-conventie.nl)

Door Ellis Flipse

Vrouw van het licht is het tweede boek van Milan Opmeer en tevens het eerste deel van de serie ‘De Parijs Conventie’.
Hoofdpersoon Monique is tijdelijk weer in haar oude dorp na een afwezigheid van vijf jaar. Haar oude vriendin brengt haar op het idee een kind te adopteren, na veel wikken en wegen vertrekt Monique naar India op zoek naar adoptieve kinderen.
In India leert ze iemand kennen die haar de stad Mumbai laat zien. Er volgt een kennismaking van de stad, de gebruiken van het land en een introductie in de wereld van adoptie. Net als zij haar keuze heeft gemaakt verdwijnen er kinderen uit het kindertehuis, waaronder ook het kind van haar keuze. Er volgt een zoektocht.
De lezer leert tevens een journaliste kennen die onderzoek doet naar de misstanden in de adoptieprocedure. Corrupte ambtenaren, criminele taxichauffeurs en een duister figuur die kinderen gebruikt voor onderzoek vormen een mooie mix voor een spannend verhaal. Doordat de gebeurtenissen redelijk voorspelbaar zijn ontbreekt het echter hier en daar aan spanning.
Al met al een vlot geschreven boek met goede verhaallijnen, waarin de auteur zijn vorige werk overtreft.

Recensie door Ulrike Bonnema:

‘Vrouw van het licht’ is niet makkelijk in een hokje te plaatsen. Het is enerzijds een spannend verhaal - Monique besluit een kind te adopteren en reist naar India, maakt daar van alles mee - anderzijds noemt het boek zichzelf een kruising tussen een psychologisch drama en een roman. Het heeft door de gedetailleerde beschrijvingen van India ook wel iets van een reisverslag.

Toch blijft het verhaal goed overeind, het is een boek met een duidelijke richting geworden, de schrijver weet precies wat hij met het verhaal wil. Hier en daar is die besluitvaardigheid bijna iets te veel voor de lezer, want de manier waarop en de snelheid waarmee Monique beslist een kind te adopteren hangt eventjes tegen het onrealistische aan. Maar het verhaal dat volgt maakt veel goed.

De schrijver zegt zelf: De inspiratie voor deze serie romans ligt in de behoefte om aan de ene kant een eigen wereld te scheppen waarin maatschappelijke thema's [...] worden behandeld en aan de andere kant om te zoeken naar antwoorden op vragen over de werkelijkheid en wenselijkheid van hoe de maatschappij werkt en hoe wij daarin als individu wel of niet tot ons recht (kunnen) komen.

Deze roman heeft mij, behalve dat het lekker leesvoer was, ook zeker aan het denken gezet. Als je de chicklit ontgroeid bent maar nog niet toe bent aan de grote filosofen, dan is dit een fijn boek om te lezen.
Ik heb het boek met veel plezier gelezen. Je hebt er duidelijk slag van om een verhaal op te zetten en spanning op te bouwen. Ik zie ernaar uit meer van je te lezen.