Ken je ook van die mensen die ineens een andere stem krijgen wanneer ze beginnen te bidden? Dure woorden, aparte intonatie, of tale Kanaäns komen op de proppen zodra ze tegen God beginnen te praten. God lijkt dan wel 'de baas' waar ze een goed voetje bij proberen te halen of waar ze ineens heel gewichtig en belangrijk tegen gaan doen (Alsof ze solliciteren naar een baan). Maar heb jij ooit al je hart volledig uitgestort bij je baas? Of ben je in tranen bij hem op schoot gekropen?

Bij God mag je zijn wie je bent. Er zijn geen speciale regeltjes of vereisten om met Hem te mogen praten. Je hoeft niet geleerd te zijn, lid van een bepaalde kerk of perfect in heel je doen en laten. Zelfs je emoties van boosheid zijn welkom aan Zijn adres.

Zelf ervaar ik het bidden als thuiskomen bij mijn Papa. Wanneer ik intens gelukkig ben kan ik Hem gewoon bedanken voor dat ene vlindertje, of voor de voorjaarsbloemetjes die hun kopje weer laten zien. Wanneer ik verdrietig ben weet ik dat ik bij Hem kan uithuilen en Hij niet van mij verwacht dat ik op dat moment verantwoord denk of praat. Hoe onredelijk mijn gedachten ook zijn; bij Hem zijn ze welkom. En wanneer ik boos ben... dan kan ik schoppen en schelden als een puberende tiener die zijn zin niet krijgt. Zelfs dan weet ik me welkom bij mijn Papa.

Sheila Walsh beleeft dit net zo. Net als zoveel anderen heeft ook zij haar fasen gehad waarin bidden geen prioriteit was, bidden zinloos leek, of waarin haar bidden meer op schelden leek. Met een sprankelende eenvoud weidt ze beginnende bidders in, in het bidden voor gevorderden. Want bidden hoeft niet moeilijk te zijn. We maken het onszelf soms alleen zo lastig.

Mijn zoon Christian van tien is erg handig met computers, zoals de meeste kinderen uit groep zes tegenwoordig. Toen we dit jaar Thanksgiving vierden, zag hij me naar de grote, bevroren kalkoen op het aanrecht staren. Hij leidde daar meteen uit af dat ik een probleem had en zei: 'Gewoon even googlen, Mam' (...) 'Als je niet weet wat je moet doen, kijk je gewoon op Google', zei hij. 'Bij mij helpt dat altijd.' Blz. 19

Een voorbijganger hoorde een stemmetje achter de heg en toen hij keek zag hij een geknielde jongen die het alfabet opzei. (...) De man zei: 'Dat is niet bidden, Je zegt het alfabet op.' De jongen vertelde de man dat hij niet wist hoe je moest bidden, maar dat als hij God alles zou geven wat hij wist, hij hoopte dat God de letter kon omvormen tot een gebed en hem zou geven wat hij nodig had. Blz. 209

Bidden is puur en prachtig. Het is niet hét antwoord op al je vragen of twijfels. Het is geen toverstokje waarmee je ineens je zin krijgt. Bidden verandert niet wie God is, maar verandert onszelf.
Sheila Walsh heeft de perfecte titel voor haar boek gekozen. Het is een eyeopener wat betreft gebed en een uitnodiging om de theorie in de praktijk om te zetten.