Het eigenlijke onderwerp van dit boek, depressie, nodigt misschien in eerste instantie niet uit om vol enthousiasme aan het boek te beginnen. Depressiviteit is een onderwerp waarover je niet graag wilt lezen, zeker niet als je ooit depressief bent geweest. Maar Rebecca Hunt heeft depressie verpakt in de vorm van een zwarte hond, meneer Chartwell. Het is Meneer Chartwell die je nieuwsgierigheid naar het boek wekt.
We maken in het verhaal kennis met met Esther, de bibliothecaresse die aan een depressie lijdt ten gevolge van de dood van haar man, met Winston Churchill, die al jaren aan depressies lijdt en Meneer Chartwell, het logge zwarte gevaarte wat model staat voor de depressie van zowel Esther als Winston. Meneer Chartwell dringt zich op of beter gezegd probeer zich op te dringen in hun beider levens met diverse uitkomsten als resultaat. Waar de een nog maar kortstondig lijdt aan depressies en Meneer Chartwell vanaf het begin al een opdringerig, vies beest vindt is de ander al meer gewend aan de aanwezigheid van Meneer Chartwell en accepteert dit als een voldongen feit. Als lezer balanceer je het hele verhaal tussen je aangetrokken voelen tot dit schepsel en afkeer voelen van dat monster. Apart is ook dat je als lezer tijdens het verhaal mee ga denken over hoe jij het in de gegeven situaties zou oplossen. En dan blijkt wel heel duidelijk dat de persoon die aan een depressie lijdt deze keuze heel moeilijk heeft. Hij wordt als het ware naar de depressie toegetrokken.
Rebecca Hunt heeft het verhaal in een hondenjasje gestoken waardoor de zware lading van depressie wegvalt maar de kern van de zaak goed belicht wordt. Zij doet dit op een luchtige manier met toch dikwijls komische dialogen. Je houdt er als lezer in ieder geval een goed gevoel aan over als je de laatste bladzijde hebt uitgelezen en het geeft je nog lange tijd stof tot nadenken.