Boek
Meneer Chartwell
Juli 1964. Winston Churchill wordt wakker. Er is iemand in zijn kamer aanwezig, iemand die hij al tijd niet heeft gezien. Een donkere gedaante die met een indringende blik naar hem kijkt. Het is meneer Chartwell.
In haar rijtjeswoning staat Esther Hammerhans, een kwetsbare weduwe, op om de deur te openen voor haar nieuwe huurder. Door het glas ziet ze een enorm silhouet. Het is meneer Chartwell.
Meneer Chartwell is een grote, zwarte hond.
Kunnen Esther en Winston Churchill, wier levens langzaam met elkaar verstrengeld raken, weerstand bieden aan zijn vreemde, verleidelijke charmes en sterke greep? Kunnen ze zelfs maar uitleggen aan iemand wie of wat hij is? Of waarom hij op bezoek komt?
Met haar creatie van een sprekende hond, wiens motieven veel zwarter zijn dan ze lijken, heeft Rebecca Hunt een roman geschreven die op fabelachtige wijze de obsessieve, benauwende aard van een depressie verkent.
Meneer Chartwell is het geestige en tegelijkertijd opmerkelijk ontroerende, originele debuut van een veelbelovende schrijfster met een rijke verbeeldingskracht. «
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Meneer Chartwell
EEN WAAR GENOT OM TE LEZEN, EEN PARELTJE!
Dit boek mag dan wel over depressie gaan, Meneer Chartwell is een verbazend grappig boek. Niet dat je je elke pagina een scheur lacht, maar geloof me: voor je het weet ontsnapt er een luide ‘ha’ uit je mond. Je bent dus gewaarschuwd: als je dit boek in het openbaar leest kan je debiel overkomen.
Voor het overgrote deel van die humor is Meneer Chartwell verantwoordelijk. Meneer Chartwell, oftewel Zwarte Pat, is de grote, sprekende hond die metafoor staat voor depressie. En die metafoor is verbijsterend goed gelukt. Wie direct of indirect te maken heeft (gehad) met depressie zal veel troost en herkenbare momenten uit dit boek halen. En voor wie nog niet met depressie te maken heeft gehad is dit boek heel verhelderend. Het werpt als het ware een licht op je visie over depressie, een visie die voorheen misschien eerder wazig en donker was.
In tegenstelling tot wat je misschien zou denken voelt de sprekende hond verrassend geloofwaardig aan. Er is eigenlijk niets dat onwaarschijnlijk aanvoelt, behalve dan misschien het feit dat het verhaal zich afspeelt in ’64. Doorheen het verhaal kom je niet in die sfeer en dat is best wel spijtig. Maar gelukkig is er wel een constante onderhuidse spanning die ervoor zorgt dat je het verhaal in één ruk wil uitlezen.
Dat Rebecca Hunt naast auteur ook schilder is merk je in de overmatig gedetailleerde beschrijvingen die halve tot volledige pagina’s kunnen innemen. Dit is behoorlijk nefast voor je inlevingsvermogen, maar gelukkig neemt de frequentie van deze beschrijvingen exponentieel af naarmate het verhaal vordert.
Nergens wordt je als lezer echt diep geraakt. Maar niet getreurd, dit voelt absoluut niet aan als een gemis! Het boek zou anders zijn luchtigheid zijn kwijtgeraakt en laat dat nu net eens zijn kracht zijn: dat het een verhaal vertelt over depressie dat niét zwaar op de maag ligt en bovendien nog eens grappig is ook!
Meneer Chartwell is een bijzonder origineel boek. Nog nooit heb ik een boek gelezen waarin ik zowel sympathie voel voor de good guy als de bad guy. Hoe dat mogelijk is begrijp ik nog steeds niet, al zullen de charmes van die hond er wel voor iets tussenzitten…
Dit boek kan je eigenlijk nog het beste vergelijken met een hechte vriendschap. Afscheid nemen valt zwaar, alsof je een goede vriend verliest.
