Ik was erg benieuwd hoe Walters een historisch boek, roman toch eigenlijk, zou aanpakken achter het toetsenbord dat ook haar thrillers produceerde. En hoewel ik niet echt van historische romans houd, werd ik niet teleurgesteld. Ik hoopte dit ook na die twee weinig verheffende short story’s die ze afgelopen tien jaar schreef en ik leek alleen in aanvang moeite te hebben om de thriller gedachte van me af te schudden. Na een paar bladzijden zat ik ongemerkt al geboeid in het verhaal, waarin de kaarten al vrij snel waren geschud en de hoofdpersonen verdeeld in goed en slecht, waarbij de goeden intelligent zijn en de slechten veelal ongeletterd en dom. Op zich vind ik dat helemaal geen probleem, want het geschetste beeld is van meet af aan duidelijk, maar intrigerend is hoe Walters de personages verder zou uitwerken en hun levens in elkaar vervlechten. Alles bij elkaar is het boek heel stereotiep feelgood met een duidelijke scheiding tussen goed en slecht. Zelfs de naam van het dorp waar zich alles afspeelt, Develish, is bijna spreekwoordelijk voor de wijze waarop de zo goed als altijd dronken kerkvader van het dorp tegen de gelijkstelling tussen de bewoners van de hofstede Develish aankijkt: allemaal duivelse ketters die de toorn van God om hun zonden over zich hebben afgeroepen en eigenlijk de wereldse bron zijn van de pest.

Stereotiep of niet, ik heb het in een adem uitgelezen. Voor mij schrijft Walters nog steeds boeiend, vijf sterren waardig.