Ik zou niet weten wat ik nog moet toevoegen aan de recensies die al over dit boek zijn geschreven. Dit wordt dan ook niet een recensie met korte inhoud, het wordt een verhaal over wat IK vond van het boek en zo mogelijk waarom.

Ik vond het een geweldig book. Zoals ik eerder, toen ik jong was verliefd werd op het Achterhuis, zo werd ik nu verliefd op dit boek en las het in een middag uit. Ik had misschien wat langer moeten lezen, maar toen ik erin begonnen was, liet het me gewoon niet meer los.
Het verhaal van Sirka / Sarah is erg donker, emotioneel, verdrietig. Het maakte dat ik me niet lekker voelde. Te meer omdat het zo duidelijk was dat de mensen die toen leefden, net zoals veel mensen 'nu' niet wilden weten wat er aan de hand was, wat er gebeurd is. Ze sloten om wat voor reden ook hun ogen voor zoveel wreedheid.

Julia woont in Parijs en krijgt de opdracht om het verhaal van de Vel d'Hivers te vertellen. Haar reis naar het verleden, naar het jonge meisje is indrukwekkend. Op sommige momenten lijkt ze 'de Amerikaanse zonder enig respect voor het verleden, voor (familie) geheimen', maar in het algemeen bewonder ik hoe ze blijft zoeken, ongeacht wat er gebeurt.

Wat ik niet zo goed vond, was de te toevallige samenloop van omstandigheden waarin Julia in het appartement komt te wonen, waarin Sara en haar familie zoveel jaar geleden in woonden. Deze grond, die bodem voor het verhaal was voor mij wel erg ver gezocht, alsof de auteur op zoek was naar een manier om de twee verhalen te verbinden.

En hoe ze geschiedenis, heden en toekomst elkaar laat raken op de manier waarop ze het deed was een beetje ... nou, te veel van het goede. Een happy end (voor sommige van de personages) is oke, maar het boek gaat niet over een liefdesverhaal of echtelijke problemen. Het is Sarah's verhaal, en dat is wat me stoort in de manier waarop de auteur het schreef. Daarom krijgt het ook 4 sterren en niet 5.

Desondanks ben ik ERG blij dat ik het heb gelezen en vind ik het een aanrader.