Na de overwinning van de anti-Europapartij tijdens de recente verkiezingen in Groot-Brittanië, las ik in The Guardian een interview met een mevrouw uit Birming... » 

Na de overwinning van de anti-Europapartij tijdens de recente verkiezingen in Groot-Brittanië, las ik in The Guardian een interview met een mevrouw uit Birmingham. Het was een gewone vrouw uit het volk, 71 jaar oud. Zij zei dat ze al haar leven lang woonde in die wijk, maar dat - indien ze het geld zou hebben - ze onmiddellijk zou vertrekken. Ze voelde zich niet meer thuis in haar wijk. Ik vind dit een heel triest verhaal.Deze anekdote zegt iets over de teloorgang van de verbondenheid in onze samenleving. Dit is een ernstige zaak omdat psychische gezondheid in sterke mate afhankelijk is van de mate waarin we ons met anderen verbonden voelen. We komen meer en meer terecht in een wereld van ontwortelden. Dit geldt zowel voor de oorspronkelijke bewoners als voor de immigranten.Het is een illusie te denken dat het allemaal wel goed komt. Dit is een gevaarlijke illusie omdat we daarin berusten en onvoorbereid zijn op wat komen gaat. Een andere trieste anekdote: Italië kan de stroom asielzoekers uit Afrika niet meer aan. Het enige antwoord dat de Europese Unie kon bedenken, is het sturen van onthaalcomitee’s naar het midden van de Middellandse zee. Italië laat daarom de asielzoekers «