Boek
Een obsessieve drang
Robbert Olthoff is een gewiekste zakenman en weet door slim te manoeuvreren eigenhandig een bank op te bouwen: de ROB bank. Hij is schatrijk, wordt alom gerespecteerd en behoort tot de bekende Nederlanders. Maar niemand kent zijn grote geheim, zijn obsessieve begeerte naar raamprostituees.
Als een journaliste zijn giftige hypotheken aan de kaak stelt, keert de publieke opinie zich tegen hem. Terwijl zijn imperium wankelt, worstelt hij bovendien met zijn eigen verleden. Uiteindelijk raakt hij zijn bank kwijt en verliest ook de grip op zijn leven. Steeds dieper zakt hij weg in zijn eigen waarheid.
Maar wat is er werkelijk aan de hand? Zijn psychiater probeert daarachter te komen. Is het zijn fatale geheim? Gebeurtenissen uit zijn verleden? Of blijkt het allemaal toch een grote illusie?
Een onthutsende psychologische roman die de onderbuikgevoelens weet aan te spreken en je meetrekt in de duistere geheimen van de bancaire wereld.
Robert Thomson, romanschrijver vanaf 2009, heeft een eigen, soms rebelse kijk op het leven. Het uitwerken van de karakters van en de gebeurtenissen rond zijn personages, waarbij la condition humaine een prominente rol vervult, vindt hij de essentie van een goede roman.
Andere romans van zijn hand: Een onverwachte erfenis (2012) en De zwarte spiegel (2013) «
Welkom op Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Recensies van Een obsessieve drang door Robert Thomson
In het begin dacht ik in een verhaal terecht gekomen te zijn dat over een bankier ging
en wat hij allemaal kan en mag doen met zijn bank. Er werd nogal veel ... »
De tweeënveertig jarige bekende Nederlander Robbert Olthoff heeft alles wat zijn hartje begeert, hij is rijk, succesvol zakenman en eigenaar van een bank, d... »
Prikbord
“In het begin dacht ik in een verhaal terecht gekomen te zijn dat over een bankier ging
en wat hij allemaal kan en mag doen met zijn bank. Er werd nogal veel uit...” »
