Het in 1982 verschenen <strong>Een jongen met vier benen</strong> werd in korte tijd zes maal herdrukt. Er wordt in beschreven hoe de jonge puber uit de titel z... » 

Het in 1982 verschenen Een jongen met vier benen werd in korte tijd zes maal herdrukt. Er wordt in beschreven hoe de jonge puber uit de titel zich om uiteenlopende redenen 'anders' voelt. Er is een minder begaafde klasgenoot; er zijn dialect sprekende buurmeisjes die hem verleiden; er is de leeftijdgenoot die zijn jeugdliefde wordt. Ten slotte is er de vader van een vriendinnetje, met wie hij een seksuele verhouding krijgt. De relatie tussen Verheuls alter ego en een man van middelbare leeftijd werd oorspronkelijk in de pers besproken als vrijmoedig en leidde nergens tot protest. Er verschenen jubelende recensies. Frits Abrahams schreef in Vrij Nederland bijvoorbeeld: 'Het is het ontroerende hoogtepunt van een boek dat zonder opzichtig effectbejag de gevoelswereld van een in de provincie opgroeiend jongetje in kaart brengt.'
Pas later ontstond tegenover pedoseksualiteit een vanzelfsprekend geachte houding van emotionele afkeer. In het aan deze druk toegevoegde essay geeft Kees Verheul zijn persoonlijke visie. Het gaat hem niet om het ophemelen of straffeloos stellen van pedorelaties, noch om het opwekken van medelijden met het misbruikslachtoffer. De uitgever acht een herdruk op zijn plaats, bewondert de moed van de auteur en sluit zich bij hem aan. «