Wat is dit een fantastisch boek om te lezen met een verrassend goede verhaallijn.
De schrijver neemt je mee met een afwisseling van Zuid-Afrika en Zweden.
Het gaat over Nombeko, een intelligent meisje dat opgroeit in de sloppenwijken van Soweto waar ze werkt bij de latrines.
In Zweden wordt een tweeling geboren en krijgen beiden de naam Holger maar er wordt er maar 1 aangegeven dus de ander
heeft helemaal geen bestaansrecht.
Hun vader heeft een grote hekel aan de monarchie en probeert dan ook alles om die omver te werpen.
Als de jongens ouder zijn probeert hij ze ook zover te krijgen om hem daarbij te helpen.
Lezen kan Nombeko niet goed maar rekenen wel en als haar baas dan ook wordt ontslagen neem Nombeko het van hem over.
Op een gegeven moment gaat Nombeko douchen maar wordt dan lastig gevallen door een oude man waar ze later meer
contact mee krijgt en hij leert haar dan lezen.
Nombeko krijgt een ongeluk en moet daarom werken bij een ingenieur die zich bezig houd met het maken van bommen.
Door de drank is de ingenieur een warhoofd en omdat Nombeko kan lezen en rekenen verdiept ze zich in boeken en weet
op een gegeven moment meer over kernwapens dan de ingenieur.
Door omstandigheden komt Nombeko in Zweden aan als politiek asielzoekster en het kan dan ook niet anders dat ze contact
krijgt met Holger en ze beleefd dan ook heel wat avonturen met hem door een verkeerd bezorgd pakket.
Door de gebeurtenissen in dit spannende verhaal wilde ik steeds maar verder lezen en kon daardoor het boek moeilijk
aan de kant leggen en vind het een echte aanrader.

Het boek valt midden in een situatie die mij geheel onbekend is ; latrine werkers in Zuid Afrika.
Ik had hier nog nooit van gehoord, wist totaal niet wat het was en kon me er ook geen beeld bij maken.
Ik ben het maar op gaan zoeken op internet, maar ook daar werd het me niet echt duidelijk. Wat mij betreft zou een epiloog waarin deze situatie even goed geschetst werd wel prettig zijn geweest. Voor de beeldvorming, om een beetje een beel d te kunnen vormen van de situatie daar en toen.
De schrijfstijl van Jonas Jonasson is erg prettig. Geen lange, moeilijke zinnen.
Het eerste deel bestaat uit twee verhaallijnen. Telkens weer is het vervelend als de schakeling is, wat op zich goed is. De verhalen boeien beiden erg goed.
Omdat de twee verhaallijnen twee compleet verschillende verhalen betreft, enorm uit elkaar gelegen zowel letterlijk als figuurlijk (Zuid Afrika & Zweden), heb ik me meermalen afgevraagd hoe die ooit bij elkaar zouden moeten komen.
De opbouw naar dit punt vond ik erg sterk en ik voelde me bij beiden verhalen en de personen erin erg betrokken.
Naar mijn mening viel dit alles weg nadat de verhalen samen kwamen. Het verhaal veranderde wat mij betreft in een kabbelend beekje... Nergens was nog het gevoel van ‘oh hoe zal dit verder gaan’.. Ik had ook niet het gevoel nieuwsgierig te zijn naar hoe het verder zou gaan en af zou lopen, de betrokkenheid bij de hoofdpersonen viel weg.
Wat ik erg jammer vind, mijn verwachtingen van dit boek waren erg hoog. Zijn debuut ‘De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween’ greep me meteen en liet me niet meer los.
Mijn uiteindelijke conclusie is dat het boek mij in z’n eerste helft, tot Nombeko in Zweden belandde, net zo in z’n greep had als zijn vorige boek. De vertedering die je voelde voor Alan, voel je ook direct voor Nombeko. Daarna zwakte het voor mij meer en meer af helaas.