Volgens de Independent is ‘De tijgervrouw van Galina een boek dat je telkens opnieuw wilt lezen’ en ik kan het hier alleen maar mee eens zijn. Direct toen ik het boek weglegde, wilde ik er eigenlijk opnieuw in beginnen om nogmaals het gevoel te beleven dat dit boek me geeft, hoe de verhalen zijn beschreven. Thea Obreht won de Britse Orange Prize For Fiction 2011 toen ze net 25 jaar was. En hoe verdiend is deze prijs. Het is haar eerste boek en het smaakt naar meer. Ze maakt gebruik van prachtige zinnen om haar verhalen te vertellen. Of zijn het gewoon prachtige verhalen waardoor de zinnen vanzelf mooi worden? Wat de stijl betreft doet ze me denken aan Gabriel Garcia Marquez, de fantasie stroomt haar door het bloed. Hoe zij rituelen, geloof en bijgeloof van de karakters in dit boek beschrijft en hoe deze mensen hiermee omgaan is indrukwekkend. De veertig dagen van de ziel beginnen op de dag op de ochtend na het overlijden. De levenden weten dat de ziel hen zal verlaten…..om plekken uit het verleden op te zoeken. Zo’n zin maakt nieuwsgierig, wat gebeurt er. Het boek speelt zich af in een Balkanland, waarschijnlijk het voormalige Joegoslavië waar zij zelf in 1985 is geboren. Het boek gaat over Natalia die na de dood van haar grootvader herinneringen aan hem ophaalt en wil weten hoe hij zijn laatste levensdagen heeft doorgebracht. Herinneringen aan Jungleboek, waaruit haar grootvader haar altijd voorlas en dat later in het boek nog een bijzondere rol gaat spelen. Herinneringen aan de bezoekjes aan de dierentuin, maar vooral aan de verhalen die haar opa haar door de jaren heen vertelde. Stuk voor stuk bijzondere verhalen, zoals het verhaal van de onvergankelijke man (de man die niet dood kan gaan), de tijgervrouw van Galina en meer. Bijzonder, fantasierijk, magisch, ik zie uit naar Obrehts volgende boek

De Tijgervrouw van Galina van de schrijfster Tea Obreht speelt zich af in een balkanland dat door de vele jarenlange conflicten verwoest is.
Natalia een jonge arts is op weg met een vriendin naar een weeshuis om kinderen te vaccineren en onderweg krijgt ze het bericht dat haar grootvader is overleden. Ze had een sterke band met haar grootvader die haar voorlas uit zijn Jungelboek wat hij altijd bij zich had en nam Natalia ook vaak mee naar de dierentuin om de tijger te laten zien.
Door het bericht van het overlijden van haar grootvader komen bij Natalia alle herinneringen weer tot leven en ze overdenkt de vele verhalen die hij haar altijd vertelde. De mooiste verhalen die ze ooit heeft gehoord zijn die van de tijgervrouw en van de man die niet dood kon gaan.
Ze hoort van haar grootmoeder dat haar grootvader op weg naar haar toe was en Natalia gaat dan ook op zoek naar de plek waar haar grootvader zijn laatste dagen heeft doorgebracht en waar hij is overleden.
Het boek gaat over het heden en verleden met mooie spannende en emotionele momenten.
Ik vind het een geweldig boek van zo'n jonge schrijfster van 26 jaar en ben dan ook heel erg benieuwd naar het tweede boek.

‘De tijgervrouw van Galina’ van Téa Obreht.

Het is mijn stellige overtuiging dat een schrijver uit een schat aan levenservaring moet kunnen putten om een boeiend verhaal neer te zetten. Bovendien geloof ik dat de mens beschikt over slechts een aards leven en beide punten overwegend kan ik niet anders dan vaststellen dat Téa Orbreht wel uitzonderlijk schrijftalent moet bezitten, nu zij op nog jonge leeftijd haar debuutroman ‘De Tijgervrouw van Galina’ zo overtuigend en geloofwaardig weet neer te zetten.

Het verhaal speelt zich af in een Balkanland en kent drie verhaallijnen, die op boeiende wijze met elkaar verweven zijn.
De jonge arts Natalia gaat met haar collega en tevens jeugdvriendin Zóra op weg naar een weeshuis aan zee om de kinderen daar te vaccineren. Terwijl zij per auto reizen door een land in oorlog wordt Natalia op de hoogte gebracht van het overlijden van haar grootvader, die naast arts ook haar grote voorbeeld is. Zowel het overlijden van haar grootvader als zijn levensgeschiedenis is beladen met geheimzinnigheid. Natalia is vast besloten uit te zoeken welke geheimen haar grootvader heeft bewaard voor zijn familie, zonder dat zij daarbij haar grootmoeder, moeder en vriendin meteen van haar plannen op de hoogte brengt.
Natalia denkt, terwijl zij op zoek gaat naar de ontrafeling van de geheimen rond haar grootvader, aan haar jeugd toen zij veel tijd doorbracht met haar grootvader. Hij nam haar vaak mee naar de dierentuin waar speciaal de tijger hun aandacht kreeg en zij altijd in zijn buurt een plekje uitzochten om te gaan zitten. Haar grootvader las haar dan delen voor uit het ‘Jungleboek’ van Kipling of vertelde haar andere fascinerende verhalen, zoals het verhaal over de tijgervrouw van Galina of dat van de onvergankelijke man. Verhalen die gestoeld lijken op een sterk bijgeloof, passend bij de cultuur van het land en waardoor er voor Natalia stukje bij beetje een compleet beeld van haar grootvader ontstaat, een beeld dat uiteindelijk ook de verlangde rust brengt binnen haar familie.

Téa Obreht schrijft sterk beeldend, haar gedetailleerde beschrijving van het landschap is ook in vertaling van een adembenemende schoonheid. Of het nu gaat om de vele bloedige conflicten die zich voordoen in de Balkanlanden, om de slachtoffers van willekeurig geweld of om de dood van haar grootvader, Téa Obreht schrijft vanuit een beleving die moeilijk is voor te stellen bij een 26 jarige. Zij toont vanuit een mededogen dat oorlog niet zelden in een zinloze- en eindeloze strijd uitmondt als er gevochten wordt vanuit een haat die veelal wordt overgedragen van generatie op generatie. Zij laat in een diepgaande karakterbeschrijving zien hoe de slager Luka in het verhaal heeft kunnen veranderen van een zachtmoedige jongen naar een meedogenloos gewelddadige man.

“Je moet weten dat er een groot verschil zit tussen iets niet geloven en hetzelfde als mogelijkheid overwegen” lees ik op blz 305 in de fraaie vertaling van Anke ten Doeschate . In deze wijsheid schuilt voor mij de ultieme kracht van het verhaal. Hiermee ontneemt de schrijfster haar lezer binnen het totale verhaal de mogelijkheid om de verhalen over de tijgervrouw van Galina en de onvergankelijke man met een schouderophaal naast zich neer te leggen.
Zij verplicht de lezer om elke mogelijkheid te overwegen en daarmee heeft Téa Obreht voor mij zowel de tijgervrouw als de onovergankelijke man tot leven gebracht en het overlijden van de grootvader tot een afgerond geheel gemaakt.
Een prachtig eerbetoon aan een geliefd grootvader en een opmerkelijk debuut, dat mij nieuwsgierig maakt naar een volgend boek van Obreht.