Wat een prachtig boek! Het begint al met de cover: herfstachtig, passend bij de herfst van het leven van Mary Anne, maar met een vrolijke, blije noot, allesbehalve treurig. Dit blijkt perfect bij de inhoud te passen.

De liefde spat er in dit boek vanaf. Liefde voor elkaar, de band tussen moeder en zoon die steeds hechter wordt door hun leesclub. Maar ook de liefde voor boeken en lezen. Iedere boekenliefhebber zal dit aspect meteen herkennen.
Wills moeder is een sterke, krachtige, moedige en vastberaden vrouw waar je niks anders dan grote bewondering voor kunt hebben als lezer. Ze glimlacht altijd en doet niets dan goeds in en met haar leven. Tot het eind blijft ze in dienst van haar medemens. En Will is zo trots op haar. Terecht.
Voor mij is het zo’n boek dat ik eigenlijk niet uit wilde lezen. Hoe dichter het eind naderde, hoe langzamer ik ging lezen. Ik wilde niet dat ze dood ging. En het gebeurde toch. Het was helaas onvermijdelijk.

Het is een prettig en makkelijk leesbaar geschreven boek over liefde en afscheid. Door hun boekenclub kunnen zowel Will als zijn moeder zich, ieder op hun eigen manier, voorbereiden op het onvermijdelijke afscheid. Ik vind het mooi dat twee mensen op deze manier écht contact hebben en échte gesprekken kunnen voeren. En elkaar kunnen beïnvloeden, want hoewel Mary Anne sterft, blijft er geen dieptrieste familie achter. Ze heeft ze sterk en evenwichtig achtergelaten, precies zoals zij wilde.
‘Een boek over boeken, dat kan nooit slecht zijn’, dacht ik voordat ik begon te lezen. En dat klopt.