Autobiografie "<strong>De kracht van doneren</strong>" door Ria van de Ven-Gijsbers. In dit boek beschrijft deze 57-jarige huisvrouw en moeder van drie kinderen... » 

Autobiografie "De kracht van doneren" door Ria van de Ven-Gijsbers. In dit boek beschrijft deze 57-jarige huisvrouw en moeder van drie kinderen op beeldende wijze haar inspanningen om hulp te bieden aan de meest kwetsbare kinderen in Rwanda en haar ervaringen als donor van een nier aan haar jongste zoon.

Ria komt in 1994 per toeval in contact met Rwandese priesters die ternauwernood hebben kunnen vluchten voor de genocide in Rwanda. Zij maakt voor de priesters nieuwe kazuifels en na enkele weken gaan ze terug naar Rwanda. Van een van de priesters, abbé Prosper, krijgt ze een brief waarin hij schrijft over de verschrikkingen die hebben plaatsgevonden in zijn land en de duizenden weeskinderen die verdwaald en overmand door verdriet rondlopen. Hij weet zich geen hemelse raad en vraagt of Ria iets kan betekenen. Ze bedenkt zich geen moment en pakt het eerste vliegtuig naar Rwanda. Daar treft ze onbeschrijfelijk veel ellende aan onder de talloze weeskinderen. Er zijn zoveel vaders en moeders vermoord voor de ogen van kinderen en velen van hen hebben zelf ernstige verwondingen en zijn ondervoed. In Nyundo staat een leeg schoolgebouw. Alle leerlingen en leerkrachten van die school zijn vermoord, behalve de directrice die op het moment van de aanslag in de hoofdstad Kigali was om nieuwe schoolboeken te kopen. De directrice begint met steun van Ria in dat schoolgebouw een weeshuis. Er kunnen 600 kinderen worden opgevangen. Terug in Nederland gaat Ria uiterst gedreven op zoek naar geld en materiaal voor het weeshuis. Friese Vlag komt meteen over de brug en geeft als eerste grote hoeveelheden melkpoeder/ babyvoeding. Vele giften, ook van anderen, volgen en na enkele jaren draait het weeshuis tamelijk zelfstandig. Er zijn echter nog duizenden weeskinderen die niet in het weeshuis terecht kunnen. Deze kinderen leven in groepjes bij elkaar in het oerwoud en worden vaak begeleid door weduwen. Ook voor hen gaat Ria samen met Abbé Prosper projecten opzetten. Projecten die nog steeds uitgevoerd worden, zoals het ‘Geitjes project’ en het ‘Eet en Leef Gezond project’.

Ondertussen wordt de jongste zoon van Ria ernstig ziek. Zijn nieren vallen uit en zijn enige redding is een donornier. Ria blijkt een goede donor te zijn en zij besluit haar nier af te staan. Tot kort voor de transplantatie gaat ze door met haar drukke werkzaamheden voor Rwanda. Het is voor haar een zeer zware operatie. Gelukkig slaat de nier bij haar zoon goed aan. Inmiddels heeft hij met Ria’s nier al twaalf jaar een redelijk normaal leven. Ria sukkelt echter vrij snel na de donatie met haar gezondheid. Ze krijgt last van haar rug, van haar ogen en van haar longen. Toch laat zij zich niet ontmoedigen en gaat minimaal een keer per jaar terug naar Rwanda; naar “haar” weeskinderen. Samen met Abbé Prosper bedenkt ze nog steeds nieuwe projecten, die met veel enthousiasme in Rwanda worden uitgevoerd en die de leefomstandigheden van (wees)kinderen en weduwen daadwerkelijk verbeteren. «