Dit boek heb ik gekregen als geschenk. De gever vond dit een van de mooiste boeken die hij ooit gelezen had. Zelf zou ik het niet snel uitgezocht hebben, godsdienst speelt een grote rol door het boek heen en dat is niet echt mijn leesgenre. Maar ik vond leuk om eens iets totaal anders te lezen, dan ik ben gewend.

Adriaan is een tiener als het verhaal begint en op weg naar familie om groenten te kopen. Onderweg blijft hij even op de kade hangen om een groot gevechtsschip uit te zien varen, maar moet de pond halen.
Als hij eenmaal laat op de avond thuiskomt, is er een jongen tussen wal en schip geraakt en denken zijn ouders dat Adriaan die jongen is. Vanaf dat moment kampt Adriaan met een schuldgevoel. Als hij de pond niet had gehaald, was hij gevallen. Zijn geweten knaagt aan hem en hij wil goed maken met de familie al kon hij er niets aan doen.

De vader van Adriaan is koster In Maassluis. Bij de komst van een nieuwe dominee in zijn kerk, ontstaat er onrust door de doop die ‘verkeerd’ wordt uitgevoerd. Daardoor ontstaat er een scheuring van de kerk, is er oproer en ontstaan er nieuwe kerkjes en geloofsgroepjes. Adriaan bekijkt het spektakel samen met zijn opa vanaf de zijlijn.
Die periode in het boek liet vooral zien, hoe makkelijk men van kerk veranderde wanneer het in dezelfde geloofsovertuiging viel. De ene kerk loopt vrijwel leeg, terwijl de andere, in een pakhuis gevestigde kerk, al snel vol loopt.

Ik vond het een mooi boek, ondanks de hoeveelheid geloofsovertuiging die een grote rol in het boek speelt. De levensweg die Adriaan gedurende zijn leven maakt, vluchtend voor het schuldgevoel is erg goed beschreven. Het is verrassend om te zien welke wegen hij kiest, hoe hij bij zijn standpunten blijft en worstelt met zijn leven dat geen doel lijkt te hebben.
Het begin en het einde vond ik het mooiste. Vooral omdat, ondanks het einde onverwacht is, het helemaal klopt. Typisch een einde, zoals het hoort te zijn.