David Copperfield

<strong>David Copperfield</strong> is terecht het graagst-gelezen boek van Dickens. Door de ik-vorm van het verhaal heeft de lezer van het begin een nauwverbond... » 

David Copperfield is terecht het graagst-gelezen boek van Dickens. Door de ik-vorm van het verhaal heeft de lezer van het begin een nauwverbondenheid met het verhaal, die hem tot het einde gevangen houdt. Wie vergeet ooit de avonden waneer de kleine David zit tegenover Peggotty met haar naaidoos en het eindje kaars. Men moet kennis maken met meneer Murdstone voor men kan meepraten over werkelijk slechte pleegvaders. Is er ooit zo"n volmaakte jongensheld geweest als James Steerforth, of zo"n genoeglijke schoolvriend als Tommy Traddles, die uit louter levensvreugde al zijn schriften voltekende met skeletten? De hoofdstukken over David"s ellende in Londen, de fabriek en de schuldgevangenis, zijn van het beste dat ooit over de kinderlijke ongeluk geschreven is. Men voelt hier de hartslag van de schrijver, die in nauwelijks bedekte vorm zijn eigen kinderleed beschrijft. Maar deze tijd gaat voorbij en nu volgen de andere jaren van Copperfield bij het vreemdste en meest beminnenswaardige mensenpaar dat zich denken laar.

De schooljaren komen, in Canterbury, in het huis van de Wickfields waar Agnes de zorgzame engel van David wordt, en Uriah Heep als een kruipende gedierte de atmosfeer vergiftigt. Uit het verleden duiken de oude namen weer op, Micaweber, de onverslaanbare, voorop, dan Steerforth en Traddles, en kleine Emily. David probeert op eigen benen te staan maar de mooie ogen van Dora Spelow maken aan al zijn zelfstandigheid een einde.

Wanneer de jonge Copperfield eenmaal kennis maakt met het leven buiten waar hij de afgelopen jaren heeft vertoefd, vind hij – als in de ongelukkige jaren van zijn jeugd – veel wat hem niet bevalt. Maar de tijd van rustig geluk heeft hem gesterkt, en bij al zijn enthousiasme behoudt hij een innerlijk evenwicht dat Charles Dickens hem kon benijden.

Op een gegeven moment gaat David zelf aan de slag en vertelt Dickens ons zijn eigen ervaringen als stenograaf en verslaggever. En Uriah Heep toont zijn ware gedaante.

Met een superieure schrijverskunst voert Dickens zijn verhaal dan naar het slot... «