De kennisbewaarder vertelt het verhaal van Liz Broere een antropologe die in Mexico op zoek gaat naar haar verdwenen zakenpartner en levenspartner Maverick Johnson. Wat heeft Rick ontdekt? Leeft hij nog en waar is hij dan? Vragen die Liz in contact brengt met de Tarahumara-indianen in Mexico en duistere drugspraktijken. Een waanzinnige queeste in Mexico.

De cover van het boek spreekt echt boekdelen. Zowel de voorflap als de achterflap bevat elementen die in het boek hun verklaring vinden, prachtig gedaan. De tekst op de achterflap is ook op een originele manier neergezet en begint met een boek-recept. Meegaan met de technologische ontwikkeling: achteraan in het boek staan QR-codes die verwijzen naar Roos en het boek. Door de buitenkant van het boek alleen al ben ik helemaal in de stemming om het te lezen. Ook even vermelden dat het boek heerlijk in de hand ligt met een stevige rug en een papierkeuze die goed aanvoelt en leest. Gek misschien dat ik dit schrijf maar ben nogal gevoelig voor dit soort dingen.

De schrijfstijl van Roos leest bijzonder aangenaam. Vooraan in het boek staat een spreekwoord van de Tarahumara dat duidelijk wordt tegen het einde van het boek, altijd leuk zoiets. Het verhaal begint met een brief waarvan ik de inhoud in eerste instantie nog niet helemaal begreep maar dat maakt het natuurlijk spannend. Bijna het hele boek is opgevat als dagboek van Liz, die start op dag acht na de verdwijning van Rick. Naar het einde van het boek toe komt daar een verandering in.
De manier waarop alles in het boek wordt neergezet is zo mooi in detail beschreven. Op verschillende momenten had ik het gevoel alsof ik naar een film aan het kijken was. Ik kon het zand proeven in mijn mond, de geuren ruiken en de geluiden horen.

Het hoofdpersonage van Liz is sterk neergezet. Ze is een ongelooflijk stoere vrouw die kost wat kost haar grote liefde wil terugvinden. Maar je voelt toch de onderliggende emotie en angst bij haar.

Wat een plot zeg! Het boek neemt de lezer mee naar een aantal verschillende plekken in een snel tempo. Heel wat beschrijvingen van plaatsen en volkeren en gebruiken maken het prettig om te lezen. Je hebt het gevoel alsof de schrijfster zelf een tijdje in Mexico geleefd heeft tussen de Tarahumara. Liz komt van de ene spannende in de andere gevaarlijke situatie terecht. Enkele plotwendingen zetten de lezer op het verkeerde been en je moet daarbij opletten dat je het puntje van je tong er niet afbijt.

Een ongelooflijke mix is dit boek van allerlei verschillende zaken daarom is het ook zo goed denk ik. Feiten en fictie wisselen mekaar voortdurend af. Maar waar eindigen die feiten en waar begint de fictie? Tijdens het lezen heb ik regelmatig even op internet dingen opgezocht en ja, er zit heel wat waarheid in.

Lang geleden dat een boek mij zo in zijn greep had dat het in één ruk uit moest. Klasse Roos!