Bibliofiel
leest nu: Grand Hotel Europa (p. 15)
vindt het: “bloemrijk taalgebruik”
Lezen is mijn grootste liefhebberij, al van jongs af aan; lekker meeliften op de fantasie van de schrijver, je wereld verruimen buiten je zo bekende, vertrouwde en soms ook verwenste, directe leefomgeving. De plezierigste ontsnapping uit het dagelijks leven. Meestal onderstreep ik wat ik mooi vind in de kantlijn, of ik schrijf er wat bij. Daarom leen ik weinig boeken uit, en nog minder van de bieb. Het mooiste is, vind ik, wanneer ik iets aan een boek overhoud; dat kan inhoudelijk zijn, maar ook vorm en taalgebruik. Het liefst lees ik boeken in hun oorspronkelijke taal, maar ja verder dan onze drie buurlanden kom ik niet. Gemis? Jazeker, meerdere: ik kan bijvoorbeeld geen Frans.
Bijzonder: ik schrijf in elk boek wanneer ik het gelezen heb. Op een keer zie je dan wanneer je een boek nog eens oppakt. Soms lees ik er twee of drie tegelijk. Als ik een boek gelezen heb, schrijf ik altijd op wat ik ervan vind. Het mooiste boek vind ik een verwarrend etiket, dat is zo sterk afhankelijk van de (leef)tijd waarop ik het lees/las. Vrij recent is dat 'De Boekendief', zeer beschrijvend, voor mij niet te wollig, met een fantastische verteller. Dit boek heb ik drie keer gelezen.
»
Boeklezers.nl is een netwerk voor sociaal lezen. Wij helpen lezers nieuwe boeken en schrijvers ontdekken, en brengen lezers met elkaar en schrijvers in contact. Meer lezen »
Eigenlijk had ik als titel van dit blog bedacht: De koele comeback van Minette Walters. Dit met knipoog naar haar literaire debuut: Het ijshuis uit 1992, waarmee Walters haar zegetocht van thrillers begon. Maar The Cellar uit 2016 heeft kennelijk (nog) niet tot een vertaling voor de Nederlandse markt geleid en dat is ergens toch jammer; om van een echte comeback te spreken is meer nodig.
Walters is een schrijfster van wie ik, net als van Ruth Rendell/Barbara Vine, alle boeken met heel veel plezier heb gelezen. Met het boek Schaduwzijde - The Chameleons Shadow uit 2008 verdween Walters van mijn leespalet, ik schreef hierover al in eerder blog. Weg waren, als gezegd, de kleurrijk uitgewerkte schetsen van gestoorde persoonlijkheden gevat in een kleine leefgemeenschap, twaalf stuks meesterwerken, thrillers van de bovenste plank. Als adept van haar psychologische thrillers heb ik daarna nog wel Chickenfeed en A dreadful Murder gelezen die zich afspelen in 1924/25 en 1908, maar daar kreeg Walters mijn handen beslist niet voor op elkaar. Of de jarenlange stilte rond Walters kwam door het succes van al haar boeken tot dusver en de druk steeds weer opnieuw te moeten presteren, ik kan het niet zeggen. Ze heeft tenslotte ook jaren gedaan over het schrijven van Het ijshuis. Maar het kan niet zo zijn dat een toch wel (helaas) alledaags onderwerp als trafficking en kindermisbruik zo’n tour de force was om een boek van amper 260 pagina’s te verwezenlijken.
Voor mij houdt het verhaal het midden in tussen Schaduwzijde en De donkere kamer van Walters en Kamer van Emma Donoghue, die ook onvergetelijk beklemmende roman. The Cellar gaat over het veertienjarige meisje Muna, dat als achtjarig kind uit Nigeria onder valse voorwendselen door de familie Songoli ontvoerd is naar Engeland, waar ze haar behandelen als huisslaaf. Ze slaapt in de kelder, vanwaar de titel van het boek. Ze wordt geslagen door haar patriarchale “familieleden” en misbruikt door haar zogenaamde vader. Haar “ouders” mag ze alleen aanspreken met Princess en Master. Haar situatie verbetert wanneer de jongste zoon van de familie niet thuiskomt van school en de politie een onderzoek start en bij hen thuis komt. Zelf is Muna nog nooit buiten geweest, mag zelfs niet naar buiten kijken. Ze kan niet lezen of schrijven, laat staan Engels spreken. Tenminste dat denkt de familie Songoli, maar Muna is veel slimmer dan ze voordoet en beslist geen analfabetisch kind met hersenschade die alleen maar Hausa kan spreken. Je gaat als lezer meeleven en hopen dat ze uit deze afschuwelijke, uitzichtloze situatie kan ontsnappen. En als ook de tweede zoon van de “familie” verdwijnt en Master invalide raakt door een val van de trap, laat Walters zien wat voor meester ze in de twist die ze het verhaal geeft.
Na The cellar zijn er nog twee boeken Minette Walters uitgegeven die wel werden vertaald: Het laatste uur 2017 en Het vallen van de nacht in 2018. Mogelijk dat ze op de goede weg terug is. Ik noemde zo-even Walters in een adem met Rendell annex Vine. Rendells voorlaatste boek, ze was toen al overleden, speelde in Loughton in Essex in Engeland. De laatste twee boeken van Walters spelen zich af in Hertfordshire – Engeland, waar ze op 26 september 1949 geboren; als dit dan maar geen voorteken is…
Voor mij drieënhalve ster