Wat mij weer laat lezen mag wat mij betreft de ondertitel zijn. Na een lange periode van - laat ik het maar leesstroefheid noemen - stond ik voor de keuze: óf Oorsprong van Dan Brown met zijn doorgekookte thrillerrecept van het zoveelste mystieke prutje met religieuze wetenswaardigheden, raadselachtige symbolen, puzzels en wetenschappelijke poespas, zoals altijd aangelengd met een gebruikelijke moorden en spelend op Wikipedia locaties óf eentje van John Grisham, ja maar na de slappe thriller Het eiland had ik weinig trek om me voor hem op te laden óf die Millenniumpil die ik al een paar jaar op de plank had liggen. Het werd Millennium 4.

De weduwe van Stieg Larsson, die de rechten op de eerdere drie Millenniums niet bezit, vond David Lagercrantz een dwaze keus. Maar dat weet ik nog zo net niet. Ik dacht: waarom zou hij die Millenniumreeks niet kunnen oppakken als Ik, Zlatan en De val van Turing beide klappers zijn geworden dus laat maar zien of hij die karakters van Larsson kan reanimeren.

Ik had er totaal geen probleem mee dat Millennium 4 een vlot geschreven standaard misdaadroman werd die dan misschien wat minder hoekig, rauw en strakker geschreven oogt dan de originele boeken, maar ik vind het toch zeker wel een eerbetoon aan hoofdpersonen uit de eerdere boeken, dus wat? Lagercrantz weet de stijl van Larsson goed na te bootsen. Ik heb me gewoon lekker laten meenemen en niet te veel willen verdiepen of alles wel logisch en verklaarbaar in elkaar overloopt, kreeg daar door de vaart van het verhaal ook niet echt de tijd voor. Na een paar bladzijdes was ik al lang vergeten dat ik niet een authentieke Larsson aan het lezen was. Door alle superintelligentie en technologie wordt Lisbeth Salander heel gemakkelijk het verhaal ingezogen, en zij is in mijn ogen zelfs belangrijker dan Michael Blomkvist. Ik vind Lisbeth het meest origineel weergegeven, hoewel Lagercrantz zich wat vrijheid veroorlooft in haar ontwikkeling: ze ontfermt zich over de autistische jongen, wat een interessant inzicht geeft in haar eigen persoon. En Blomkvist is iets minder honkvast en het tijdschrift Millennium minder trouw. En waar Dan Brown stoeit met zijn supercomputer in Oorsprong draait Millennium  4 om kunstmatige intelligentie,  geheime diensten, computertechnologie, hackers en bedrijfsspionage, en loopt zo in de pas met andere hedendaagse thrillers. Je krijgt het gevoel dat het ook allemaal echt zo maar zou kunnen gebeuren.

David Lagercrantz pakt de na Millenium 3 de overgebleven losse eindjes op, maar rondt nog lang niet alles af. Zo is Lisbeth haar zus Camilla bijna te slim af geweest, maar haar jacht op de dubieuze erfenis van haar vader Zalachenko is zeker nog niet klaar.

Bij de diehard Larssonfan valt Millennium 4 van Lagercrantz misschien wat minder goed: helaas trouwe fan, lees de eerste drie delen gerust over en over tot ze uit elkaar vallen. De koning is dood, lang leve de koning!