Nadat ik De Verdronken Tuin van Carol Goodman had gelezen dacht ik: dit is het. Dit hét alternatief voor die lijvige Donna Tartt, figuurlijk gesproken dan. Van Tartt heb ik haar drie boeken toch met afnemende belangstelling gelezen. Ik houd gewoon, merk ik met het ouder worden, van een boek met een plot en dan ook liefst eentje zonder die bijna niet te overziene berg aan zijlijnen en randfiguren. Een Teddy beer kan er nog zo goed gestoffeerd uitzien, maar zonder knuffelig lijf en in zekere zin hoe klein dan ook: een staart, heb ik het na een vuistdik boek wel gehad. Ik vind dat je als lezer recht hebt op een plot, een laatste halte, een open end, een kijkrichting, een gevoel dat de schrijver met je meeleeft en je het laatste zetje wil geven uit die onbenullige schaduw waar je als gewone lezer zonder helderziende blik in verkeert.

Zowel Tartt als Goodman hebben beiden gestudeerd, en geen wiskunde hoor, maar een taal en literatuurwetenschappen, of beide; hun taalgebruik en diepgang mogen dan ook best wat gecompliceerder zijn. Hun boeken zijn dan ook wel iets te vergelijken. Carol Goodman studeerde Latijn aan Vassar College en vervolgens vergelijkende literatuurwetenschappen. Ze geeft of gaf schrijfcursussen. Haar debuutroman in 2002 Het meer van de meisjes / The Lake of dead languages werd meteen een bestseller. Later volgden nog drie romans geloof ik waarvan ik alleen De Schaduw van mijn Moeder / The seduction of water (2003) en De Verdronken Tuin / The drowning tree (2004) heb gelezen.

Donna Tartt studeerde klassieke talen en filosofie aan het Bennington College in Vermont. Voor haar begon het allemaal met De verborgen geschiedenis / The Secret History in 1992. Een in mijn ogen niet verkeerd mooi vlechtwerk over een aantal hoog begaafde, vroegwijze kinderen die samen een moord beramen op een leeftijdgenoot, de wat verlegen Richard Papen, die uit de school dreigt te klappen, nadat ze zich vrij letterlijk lieten meeslepen door een Dionysus rite en daarbij een boer om het leven brachten. Het verhaal speelt zich – heel autobiografisch – af op de campus van een universiteit in Vermont waar Tartt zelf heeft gestudeerd.

De hoofdpersoon uit Het meer van de meisjes is Jane Hudson die een baan als lerares Latijn aanneemt op de Heart Lake School voor Meisjes. Hoe autobiografisch kan het zijn! Na haar scheiding hoopt Jane met haar dochtertje opnieuw te beginnen. Twintig jaar eerder was zij zelf leerlinge van deze school die zij ontvluchtte na een reeks tragische voorvallen en die haar leven voorgoed veranderd hebben. Twee leerlingen kwamen destijds om door zelfmoord. Jane draagt een geheim over het verleden met zich mee dat te maken heeft met wat zich al die jaren eerder heeft afgespeeld.

De hoofdpersonen uit de drie boeken van Goodman die ik las, zijn allemaal vrouwen die problemen in hun relatie hebben of hebben gehad. Bij Tartt zijn de hoofdpersonen in haar drie boeken totaal verschillend. Van beide schrijfsters las ik hun beste boek het eerst. Van Tartt De verborgen Geschiedenis, haar eerste boek, en van Goodman haar derde boek, De Verdronken Tuin. Toen ik dat boek uit had snorde ik in dezelfde week haar twee eerdere boeken op. Maar die vielen gewoon tegen, ze waren niet slecht, maar hadden het niet voor mij. Ik kon me heel slecht verplaatsen in het verhaal Het meer van de meisjes. Vreemd, want ik heb de gewoonte alles toe te laten, mezelf helemaal over te geven, maar ik kon me niet inleven in de sfeer op die meisjesschool, ik voelde veel te veel afstand. En als je een literaire thriller voorgeschoteld krijgt, wil je toch niet halverwege het boek al heel duidelijk zien wie er fout zit. Ik vond het een onmogelijk, ongeloofwaardig verhaal.

De Schaduw van mijn Moeder vond ik boeiender om meerdere redenen, want wie leed/lijdt er niet onder, excuses, goede uitzonderingen daargelaten en koester ze met heel je hart. Geloof me, zo anders kan het zijn. Het boek bestaat uit zeg maar drie delen, waarvan de hoofdstukken in het tweede deel beginnen met iets als een sprookje. Nou, dan heb je mij gelijk binnen boord, net zoals de sprookjes in Het boek van de kinderen van A.S. Byatt, eveneens een schrijfster die literatuur heeft gestudeerd. Jammer van die compleet foute en simpele politieman die een moord moet oplossen in De Schaduw van mijn Moeder. Die is volkomen ongeloofwaardig en zou in het Amerika van Harry Bosch uit de boeken van Michael Connelly geen moment hebben overleefd, op zijn minst onder curatele zijn geplaatst of ontslagen.

Voor een bondig Tartt-achtig boek is de Verdronken Tuin een heerlijk alternatief. Dus, op weg naar de bieb of de kringloop of tweedehands boekenzaak!