Soms doe je iets buiten je vertrouwde comfortzone. Dat dacht ik ook toen ik dit boek kocht. Niet echt een tot de verbeelding sprekende titel (toch niet weer iets ‘Potter’achtigs dacht ik gelijk, maar met een Est als auteur leek dit toch weinig waarschijnlijk) en een monster met vleugels op de omslag. Twintig euro armer en dik, gebonden boek op schoot. Lezen en ervaren.

En wat gebeurt er: ik werd meegenomen in een sprookjesachtig verhaal dat op sommige momenten uiterst gewelddadig (ik kan wel tegen een stootje), wreed, hard was. Maar het is vooral een prachtig verteld verhaal dat me meenam, dat ik bijna voelde met al mijn zintuigen, alsof ik naast de hoofdpersoon stond. Maar bovenal, het liet me meedenken. Zeer vermakelijk, vlot met glasheldere taal, recht voor zijn raap, en origineel of uniek.

Uniek in zijn soort denk ik dan? Ergens in mijn leesgeheugen doemt als vanzelf De kleine Johannes op van F. van Eeden, eind 19e eeuw, ook een sprookje voor volwassenen waarin het gaat over het behoud van idealen en de zoektocht naar identiteit, in hoofse bewoordingen.

In De Man die de taal van de slangen sprak gaat het over de keuzevrijheid voor de natuur waarvan je deel uitmaakt of voor de stap naar het dorp, de civilisatie met een heerlijke visie op de bekrompen macht van de kerk met zijn monniken en paus, en de adel. Zeer fantasierijk, weinig tot geen losse eindjes, helder.

Op de achterkant van het boek staat, in mijn ogen terecht: 'Kivirähks stijl, delicaat en onverbloemd, kinderlijk en sarcastisch, steekt de draak met iedere vorm van grandiositeit en krijgt gewicht door zijn duizelingwekkende hang naar verbeelding en zijn immer roekeloze houding.'

Jammer dat ik het boek al binnen een week uit had: een aanrader.