Gor Khatchikyan is samen met zijn ouders en broer eind vorige eeuw gevlucht naar Nederland. Vervolgens brengt hij zijn tienerjaren (8 jaren) door in asielzoekerscentra. Hij schrijft er op die manier over, dat je niet anders kunt dan bewondering krijgen voor deze mensen. Die hele periode waarin hij geen normale tiener kon zijn, maar constant het gevoel had dat hij moest zorgen dat ze een verblijfsstatus kregen heeft hem soms op de rand van wanhoop gedreven, maar door het hele proces heen supersterk gemaakt. Hij heeft - hoe is het mogelijk? - kunnen studeren en werkt nu als arts in een ziekenhuis in Nederland. Hij heeft het geluk dat hij zocht werkelijk gevonden. Door zijn verhaal heen word je meegesleurd in alle emoties en situaties waar zij als gezin doorheen gaan en je beseft: wat heb ik het goed gehad als tiener! Wat een voorrecht om naar school te kunnen gaan zonder de spanning en de verantwoordelijkheid dat je als gezin statenloos bent en dus niet be-staat. Wat een onverwoestbare talenten, humor en overlevingsmentaliteit hebben deze mensen! Ik heb met grote verwondering, bewondering en ook schaamte over ons land en onze overheid, dit boek gelezen. Zeer aanbevelenswaardig!!!