Het Oegandese meisje loopt al een tijdje achter me aan. Steeds wanneer ik me omdraai houdt ze halt. Nu ze eindelijk dichterbij durft te komen, stel ik de vraag waarop ze gehoopt had: “Are you hungry?” Verlegen knikt ze en staart naar de grond. Ik haal de chapatti’s die ik net op de markt heb gekocht, uit mijn tas tevoorschijn. De kleine pannenkoekjes zouden eigenlijk mijn avondeten voorstellen, maar ik duw ze in haar trillende hand. Ik stuur een glimlach haar kant op als ze knielt om haar dankbaarheid te tonen.

Wanneer ze wegrent, merk ik dat het me niets kan schelen om vanavond met een lege maag te gaan slapen. Wat geeft mij het recht om te eten als zij dat niet kan? Wat geeft mij het recht om niet te voelen waar zij doorheen gaat? De enige reden dat ik eten heb is dat mijn moeder in Nederland was toen ik geboren werd. Oneerlijkheid. Tegelijkertijd is dit de reden waarom ik nu dit meisje kan helpen.

Lees meer!