De cover grijpt je onmiddellijk. Hele opvallende blik die je begrijpt als je het boek gelezen hebt.
Wat een prachtige schrijfstijl heeft Judith. Het is er wel direct ’pats’ op. Zonder schroom recht op haar doel af. Keiharde taal, rauwe en rake beschrijvingen, heel schokkend soms. Dit komt zo natuurlijk over, vind het echt sublieme woorden.
Het boek is opgebouwd uit hoofdstukken die de naam dragen van het personage van waaruit het verteld wordt. Er zijn drie hoofdpersonages die vertellen één ervan is de moordenaar die ‘hij’ noemt. De hoofdpersonages hebben allemaal hun eigen trauma’s waarmee ze worstelen. Bij de ene al extremer dan bij de andere. De karakters van de personages zijn heel levendig beschreven, je kan ze voelen. Je gaat als lezer helemaal mee in hun belevenissen, gevoelens. Die van de moordenaar zijn soms echt schokkend en heel gedetailleerd. Toch krijg je als lezer enige vorm van sympathie voor deze ziekelijke psychopaat. De schrijfster Judith heeft volgens mij een goede research gedaan om dit zo realistisch te kunnen beschrijven.
Wat een crazy plot. Hoe kom je er op denk ik dan. Op een gegeven moment heb je als lezer door hoe het zit met de moordenaar en het is dan fijn om te zien hoe ze dit oplossen. Jammer dat hij niet meer kansen kreeg op door te gaan met wat hij bezig was, vond de moordenaar wel goed. Dan krijgt het verhaal onverwacht een andere wending die ik eerlijk gezegd niet verwacht had. Nieuwe spanning die zich opbouwt. Om dan uiteindelijk toch mooi te eindigen. Voor mij had de moordenaar tot het einde mogen blijven. Dat schokkende en rauwe met die gedetailleerde scènes daar hield ik wel van.
Ik heb een zwak voor vrouwelijke rechercheurs dus mag Ursula Klein nog een keertje langskomen in een schokkend en ruw verhaal.