Ik heb het boek met ontzettend veel plezier gelezen. Ik werd meegenomen naar het China waarover ik bij geschiedenis veel geleerd heb. Die kennis is nu uitgebreid met dit verhaal over een meisje van twaalf en haar beleving van de periode van de Culturele Revolutie. Alles door haar ogen te zien wierp voor mij een nieuw licht op dingen. Ik kan me er geen voorstelling van maken hoe het geweest moet zijn om in die periode op te groeien, aan het begin van de puberteit te staan. Wilde Rozen heeft een tipje van die sluier opgelicht.

Ik vond vooral de verwarring waarin Qiangwei regelmatig verkeert, hoe ze probeert te duiden wat haar moeder haar allemaal probeert te leren zonder expliciet te (kunnen) zijn, hoe ze die onvolledige kennis en aannames naar aanleiding daarvan in praktijk brengt erg goed beschreven. Ook de gevolgen die de Culturele Revolutie heeft op individuen kwam, naar mijn mening goed naar voren. Qiangwei’s ouders leven al jaren niet meer bij elkaar, ze wordt opgevoed door haar moeder en kan zich haar vader nauwelijks herinneren. Het lijkt me vreselijk zo te moeten opgroeien. Haar moeder staat overal alleen voor, moet noodgedwongen haar dochter achterlaten in een opvangcentrum omdat zij in een kamp heropgevoed wordt. Ik heb zelf een zoon van die leeftijd en ik moet er niet aan denken dat ik hem achter zo moeten laten!
En dan de opvoeding van Qiangwei tot ‘intellectueel’. Haar moeder doet heel erg haar best om Qiangwei van alles en nog wat te leren, als tegenwicht voor de communistische propaganda en het niet hoeven leren dat zo ongeveer de officiële partijlijn aan het worden is in de loop van het boek.

De strijd van een individu tegen de grote logge bureaucratie, tegen de partij en dat wat voorgeschreven wordt, de angst voor verklikkers en voor de straf die volgt als je gesnapt wordt, de honger. Het moet voor de gewone mens bijna onmogelijk geweest zijn om te leven.

Ik vind het erg spijtig dat mijn reis naast Qiangwei ten einde is, ik had haar nog veel verder willen volgen.

Er is ook een tweetal dingen dat ik wat minder vond. Ten eerste kan ik me tot op zekere hoogte vinden in de kritiek van een van de lezers die zei dat het taalgebruik in het boek grof was. Tot op zekere hoogte, want het was zeker niet overal. Ik heb het boek weggelegd toen ik aankwam bij de beschrijving van de eerste (en enige, volgens mij) ontmoeting van Qiangwei met de moeder van Lange Vlechten. Een keer of tig te moeten lezen hoe de moeder haar dochters noemt (is te expliciet om hier op te schrijven) in een paar alinea’s was veel te veel voor mij. Dat had wat mij betreft wel wat minder gemogen. Ik begrijp dat het een afspiegeling / weergave is van de taal die die moeder bezigde, maar… moest het nu zo? Wanneer die frase verderop in het boek nog een paar keer terugkomt, stoort hij veel minder, omdat hij onderduikt in de rest van de woorden eromheen.
En ondanks het feit dat ik het heel prettig vond om naast Qiangwei te lopen en het leven toen door haar ogen te zien kreeg ik hier en daar toch het gevoel dat ze ouwelijk was. Vroegwijs, vroegrijp maar onzettend onwetend. Misschien komt het door het leven toen, dat het ‘kindse’ al vroeg van kinderen af is, dat de honger en andere ontberingen alle levensvreugde wegnemen. Misschien is het ook omdat een volwassene zich probeert te herinneren hoe zij als kind, als tiener dacht, ik weet het niet precies.

Voor liefhebbers van de bloemrijke taal van Lulu Wang en voor diegenen die geïnteresseerd zijn in China vind ik dit boek een aanrader.

Wat mij aansprak was de volwassen kijk die het meisje op de wereld heeft, een bekend fenomeen in totalitaire staten waar kinderen vlug volwassen moeten zijn en complex moeten kunnen denken om in hun praten geen fouten te maken die kunnen zorgen dat ze in de problemen komen, en toch ook het kleine meisje die vol verwondering het vrouw worden gelaten afwacht.

Niet echt een boek wat me aanspreekt dus heb hem niet uit gelezen