In de roman “Voordat we afscheid nemen” maken we kennis met Barbara, een dertiger , die al zes jaar een relatie heeft met een veel oudere man. Barbara is als jong meisje geadopteerd door een kinderloos echtpaar. Haar pleegouders huwelijk strandde en Barbara leerde al vlug dat ze op haar eigen persoontje aangewezen is. Ze verwacht niet veel van het leven. Ze heeft een job als redacteur. Haar relatie met de oudere Marcus biedt haar een zekere troost en geborgenheid. Zo is het goed voor haar, laat het leven zo maar verder zijn beloop kennen. Tijdens een reisje naar Athene deelt Marcus haar koudweg mee dat hij een punt zet achter de relatie. Plots is ze te jong voor hem, zoekt ze beter naar een jongere partner met wie ze kinderen kan krijgen. Barbara aanvaardt noodgedwongen zijn beslissing . Ze is immers niet de enige vrouw die ooit door haar partner is verlaten. Kijk maar naar haar pleegmoeder Judith of de voormalige filmster Suzanne Molton. Hoeveel mensen kampen er niet me een gevoel van eenzaamheid, leegte, verlies, gemis.
Zoals we van de schrijver gewoon zijn weet hij op een melancholische manier de diverse personages gestalte te geven. Maakt hij zijn lezers via trage beschrijvingen en vele overpeinzingen deelgenoot van de gedachten van Barbara en Marcus. Ook in deze roman weet hij een correct beeld weer te geven van de huidige maatschappij, de gedachten en gedragingen van het individu in de Westerse samenleving. En toch is dit naar mijn mening niet Grondahls sterkste roman. Daarvoor neemt de roman nog al eens een rare wending. Ook slaagt Grondhal er niet in mij als lezer op sleeptouw te nemen, me te identificeren met de hoofdpersonages. Ik bleef dan ook zitten met het gevoel dat de schrijver zelf niet goed meer weet hoe hij tot een voor hem aanvaardbaar einde of zal ik zeggen afscheid moet komen. Maar eens hij terug op koers is, krijgen we een Grondahl te zien die op zijn sterkt is, een afscheid dat er mag zijn.