De jonge molenaarszoon Johannes leeft in de volle Noorse natuur. Hij geniet van de vogels, het landschap en zijn eigen mijmeringen zwervend door de velden. De molen ligt op het landgoed van de jonker. Af en toe ziet hij Victoria, de dochter van de jonker, op wie hij hopeloos verliefd wordt. Letterlijk hopeloos want tussen molenaar en edelman is de kloof rond 1900 hemelsbreed en een verbintenis tussen die klassen kansloos. Toch lijkt Victoria de gevoelens van Johannes te willen beantwoorden. De jonker echter raakt in financiële problemen en de teloorgang van het landgoed is voor niemand een optie. Hij vindt dat Victoria moet trouwen met de zoon van de steenrijke kamerheer. Victoria houdt zielsveel van haar vader en het ligt niet in haar aard iemand te kunnen teleurstellen…
Johannes wordt heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Zal hij ooit de door hem zo geadoreerde Victoria de zijne kunnen noemen? Gelukkig heeft hij een uitweg in het schrijven van boeken en gedichten. Niemand, ook zijzelf niet, weet dat al zijn gedichten zijn geïnspireerd door Victoria. Als Johannes na jarenlang verblijf in het buitenland terugkeert ontmoet hij haar toevallig in de stad. Hij durft nauwelijks te kijken naar haar handen – de mooiste van de wereld, dat vindt hij nog steeds. Draagt zij wel of geen ring?
Hamsun schreef met Victoria een prachtige lofzang op de liefde – haar diepte en reikwijdte en tegelijkertijd haar smart en onbereikbaarheid. Een klein epos (127 pagina’s) in ingetogen en verheven stijl – groots in haar eenvoud, meeslepend in elke zin - in de lijn van Toergenjev, Flaubert en Couperus.