De coverfoto grijpt me onmiddellijk. Een klein, kwetsbaar onschuldig meisje met ogen die zoveel willen vertellen. De tekst op de achterflap laat duidelijk verstaan dat het een boek is met een ontroerend en schokkend verhaal.
De schrijfstijl van het verhaal zit knap in mekaar. Een gevoelig thema in een heel mooi jasje. De titel van het boek krijgt direct zijn betekenis in het boek. Een voorwoord waar je als lezer een fractie op het verkeerde been wordt gezet maar dan keihard met twee voeten op de grond komt. Een zeer gevoelig en persoonlijk voorwoord.
Het boek is opgebouwd al een plant van onderuit bij de wortels zo naar de bloem toe. Elk hoofdstuk heeft een naam van een plant die aansluit bij het karakter van personages. Hier is zeer goed over nagedacht. Van dit aspect heb ik als plantenliefhebber erg genoten. Elke plant heb ik opgezocht in een plantengids of op internet zodat ik er een goed beeld van had. Deze manier van haar verhaal te brengen geeft het onderwerp een stukje verlichting.

Roos brengt met dit boek het verhaal van haar jeugd en de manier waarop ze dat als kind beleefde.
Knap hoe Roos zichzelf neerzet in het boek. Het begripsvermogen van een kind dat toch verder reikt dan volwassenen soms denken. De bewustwording die groeit naarmate ze ouder wordt. Daar kreeg ik kippenvel van.
Ook het gedrag van haar moeder dat doorheen de jaren groeit en andere wendingen neemt. Hoe ze zich in het syndroom Mbp wentelt. Het belang van haar vader in het geheel. Het vertrouwen van een kind dat beschadigd wordt.
Ik heb tijdens het lezen toch regelmatig een blik geworpen op mijn eigen jeugd en mijn rol als moeder nu.

Achteraan het boek staat heel wat informatie over Münchhausen by proxy. Heel nuttig om te lezen als je zelf nog met vragen zit.

Een zeer aangrijpend boek met een zwaar onderwerp maar toch niet zwaarwichtig geschreven. De humor waarmee Roos het hier en daar subtiel doorspekt maakt het draaglijk om te lezen.