Gebed<br/><br/>Kijk haar aan en wil niets liever<br/>dan zien wat zich niet laat zien,<br/>horen wat ik niet kan horen.<br/><br/>Pak haar hand en smeek: keer<br... » 

Gebed

Kijk haar aan en wil niets liever
dan zien wat zich niet laat zien,
horen wat ik niet kan horen.

Pak haar hand en smeek: keer
terug, doe open, geef antwoord,
hou me voor de gek, doe alsof.

Maar wie zwijgt, geeft niet op.
Ze tilt haar arm, opent een oog.
Alles is daar. Ik kan er niet bij.

Tot ook ik verwaai is een elegie over een moeder. Peter Swanborn (1963) geeft in 37 gedichten een indringend beeld van wat dementie met een mens en zijn omgeving doet. Zijn debuutbundel Bij het zien van zijn lichaam, genomineerd voor de C. Buddingh’-prijs 2008, werd lovend ontvangen:

‘Razend knap… Poëzie die direct naar hoofd en hart gaat, die genadeloos persoonlijk is.’ Wim Brands in De Avonden

‘Peter Swanborn bewijst dat hij een soort alchemist is – iemand die goud peurt uit de klei van zijn ervaring.’ Juryrapport C. Buddingh’-prijs
«