Marc, een jonge leraar Frans, begint idealistisch aan zijn loopbaan. Vlak voordat hij het Descartes gymnasium binnenloopt ontmoet hij Najoua, zijn toekomstig leerlinge. Liefde op het eerste gezicht, zo lijkt het. Maar het wordt een ingewikkelde relatie. Marc torst een jeugdtrauma met zich mee. En Najoua worstelt met een eetziekte. Deze verhaallijnen kruisen de rode draad van de roman – het reilen en zeilen op een middelbare school. De macht en vooral de onmacht van de leraren die elkaars collega zijn maar ook elkaars rivaal. De protocollen, cultuur en onderlinge verhoudingen. De discrepantie tussen de mens als individu en de mens als groepswezen. Steeds minder tussen de regels komt kritiek op het onderwijssysteem naar voren. Niet het leren staat centraal, maar de orde. Schoolleiding, docenten en leerlingen houden elkaar in de houdgreep. Om te overleven houden zij er een dubbelleven op na. Dat moet tot een uitbarsting leiden...
Mijn kritiek is het slot. De epiloog is in een andere stijl geschreven en wekt de indruk dat de auteur met te grote stappen naar het einde spoedde. En dat is jammer want Suezkade is een prachtige roman die aan het denken zet.