Hoe breng je een sleutelgat tot zwijgen? Wie smeert de nacht uit? Wanneer moeten trage gedachten langer slapen, meer schrijven om dromen te rekken? In de gedich... » 

Hoe breng je een sleutelgat tot zwijgen? Wie smeert de nacht uit? Wanneer moeten trage gedachten langer slapen, meer schrijven om dromen te rekken? In de gedichten van Miek Hoekzema wisselen ogenblikken van verstilde schoonheid zich af met beats die knarsen als roestige garagedeuren en stampen als reuzen. Soms spinnen de woorden wild rond de sensatie van het voelen: het voelen van geluid, van pijn, van beweging, van licht. Soms ook leggen de woorden zich koel ter ruste.
Hoekzema (1973), is opgeleid als beeldend kunstenaar aan de Rietveld Academie in Amsterdam. Daar liet zij zich nooit voor één gat vangen, liet zij zich nooit op één talent betrappen. Bekroond werd zij op haar afstuderen in 1999 met de Gerrit Rietveldprijs voor Autonome Kunsten. Sindsdien laat Hoekzema van zich horen in performances, tekeningen, gedichten en muziek. Zij vormen een onlosmakelijk woest én lieflijk pact. De bundel Stroboscoop is daar opnienuw een voorbeeld van.
Lucette ter Borg «