'De zaal loopt snel vol. Iedereen is er zo te zien, de acteurs, de crew, de pers. Ik breng de hoofdrolspeelster naar haar stoel op de eerste rij en kijk mijn aa... » 

'De zaal loopt snel vol. Iedereen is er zo te zien, de acteurs, de crew, de pers. Ik breng de hoofdrolspeelster naar haar stoel op de eerste rij en kijk mijn aantekeningen nog snel even door. Als ik even later de film voor de tiende keer zie overvalt me een enorm gevoel van leegte. Ik begrijp het niet. Hier heb ik een jaar aan gewerkt.'

Als filmproducent Ton van der Lee zijn overvolle leven bekijkt, constateert hij een groot gevoel van leegte. De filmwereld, netwerken, vrienden en vriendinnen: het lijkt wel of hij alle sociale rituelen al een keer heeft meegemaakt. Hij besluit zijn productiebedrijf te verkopen en Nederland te verlaten. Zijn vrienden en collega's reageren geschokt: iedereen droomt ervan weg te gaan en alles achter te laten, maar niemand doet het écht.
Ton vertrekt naar Afrika en belandt in Solitaire, een minuscule verzameling huizen in de Namibische woestijn. Hier zet hij zijn kamp op, jaagt hij op springbokken om te kunnen eten, ziet hij de vloedgolf van de rivier aankomen en maakt hij urenlange tochten door de woestijn. Hij voelt zich eindelijk thuis.
Met Solitaire als thuisbasis reist hij naar de Kalahari-woestijn, de heilige heuvels van de Bushmen en de Okavango-Delta, en gaat hij op zoek naar het mysterieuze Himba-volk.
Dan verschijnt er in de Lonely Planet een lovend artikel over het primitieve restaurant dat Van der Lee in Solitaire begonnen is. De toeristen stromen toe. De ondergang van zijn paradijs is onvermijdelijk.
«