Heerlijke humor.

Skippy tussen de sterren van Paul Murray.
Hoofdpersoon is Daniel Juster met de bijnaam Skippy en het speelt zich af op de kostschool Seabrook.
In de proloog lezen we dat Skippy met Ruprecht een wedstrijd houd wie de meeste donuts kan eten in de donutzaak naast de school. Skippy valt plots van zijn stoel en gaat dan dood.
Dan neemt de schrijver ons mee terug in de tijd aan de maanden die hieraan vooraf gingen.
Ruprecht is de beste vriend van Skippy en ze delen samen een kamer in de kostschool. En dan is er Carl die dealer is van drugs en een rivaal van Skippy. En Mario de oversekste puber van het stel en zo lezen we van ieder personage zoals de verdere vrienden van Skippy en de leerkrachten allemaal iets.
De meisjesschool waar de vrienden het liefst heen zouden gaan is streng verboden maar op een gegeven moment krijgen ze toch contact met wat meisjes die verslaafd zijn aan de dieetpillen. En hierdoor spreken ze vaak met elkaar af zodat de meisjes pillen kunnen krijgen van de jongens in ruil voor sexuele handelingen. Skippy wordt hevig verliefd op Lori maar hij is zo verlegen dat hij haar eerst niet durft aan te spreken. Carl is ook verliefd op Lori en komt er achter dat Skippy met Lori omgaat en zal op elke manier proberen om dit te dwarsbomen. Skippy voelt zich vaak onzeker en probeert de problemen die hij heeft zelf op te lossen en zal er nooit met iemand over praten.
En dan hebben we Howard de geschiedenisleraar die ook de nodige problemen heeft en zijn leven loopt door het verhaal heen. De school bestaat 140 jaar en dat moet groots gevierd worden maar het loopt anders dan verwacht.

Vond het een leuk boel om te lezen.
Er komen veel gebeurtenissen in voor die in deze tijd nog steeds voor problemen zorgen.

Volkomen op het verkeerde been gezet bij het lezen van dit boek. Waar ik in eerste instantie dacht een soort highschool uitgave van een stelletje pubers te lezen, bleek het een onverwachte, indrukwekkende roman te zijn over het leven van leerlingen en oud-leerlingen van Seabrook College. Dit internaat voor jongens werd vroeger gerund door paters, die nu echter langzaam maar zeker tot een uitstervend ras op de school gaan behoren. Het verhaal begint bij Ed’s Doughnut House, waar een wedstrijd donuts eten tegen de ongeslagen kampioen Rupert eindigt met de dramatische dood van Skippy. Ed’s Dougnut House is de plek waar zowel de jongens van Seabrook College als de meisjes van het naastgelegen St. Brigid’s College samenkomen. Skippy is een schijnbaar onopvallende leerling die op allerlei manieren probeert zijn problemen het hoofd te kunnen bieden. Wanneer hij op bezoek is bij zijn vader houdt hij samen met hem een gelukkige schijn op door “het spel“ te spelen. “Inmiddels zijn ze er echt profs in, niemand zou, als ze hen afluisterde denken dat er thuis iets mis was.“ Skippy blijkt de verbindende factor tussen alle karakters die in dit boek voorbijkomen. Howard, een oud-leerling van Seabrook College, geeft nu geschiedenis op school en wordt door iedereen Howard the Coward genoemd. Door het karakter van Howard uit te werken krijgen we een kijkje in het leven van het docententeam van Seabrook College. Dan zijn er de leerlingen van Seabrook College. Rupert, de obese vriend van Skippy, spreekt een taal die de leerlingen niet begrijpen. Deze M-theorie van professor Tamashi is een uitbreiding op de string-theorie, en volgens Rupert de taal van de wetenschap. Rupert stuurt ook mailtjes de ruimte in en logt elke dag in op de METI-website om te zien of er al buitenaardse wezens zijn die hem hebben teruggemaild. Carl is een jongen in een moeilijke thuissituatie die langzaam maar zeker afglijdt in de drugsscene en zijn eigen oplossing zoekt om de pijn te dragen. Lori is een leerlinge van St. Brigid’s College en Skippy’s grote liefde. Zo zijn er nog meer karakters die worden uitgewerkt. Er wordt steeds meer vrijgegeven en het boek wordt naar het einde toe een echte page-turner. Het schoolfeest, het 140-jarig jubileum, niets is wat het lijkt. Het indrukwekkende van dit boek is dat het echt een boek van deze tijd is. Je kunt je voorstellen dat er op middelbare scholen nu leerlingen zijn die op deze manier leven, bepaalde dingen meemaken, in hun thuissituatie, in hun vriendenkring. Het leven van jongvolwassenen op weg naar volwassenheid, een weg die niet altijd soepel verloopt.

‘Skippy Tussen De Sterren’ van Paul Murray

Het boek opent met een wedstrijd donuts eten tussen Daniel ‘Skippy’ Juster en zijn vriend Ruprecht van Doren, een genie van niet geringe omvang.
Skippy en Ruprecht verblijven, met andere jongens die allen op de leeftijd zijn gekomen dat hun fascinatie voor seks groter is dan alle andere fascinaties in hun puberbestaan, op ‘Het Seabrook College’ in Dublin. Een exclusief Katholiek jongensinternaat geleid door de paters van De Heilige Paraclate, een met uitsterven bedreigde soort.

Ruprecht wint de wedstrijd zoals gewoonlijk, alleen deze keer is de afloop minder vrijblijvend omdat Skippy in elkaar zakt op de vloer bij Ed’s Doughnut House, de lokale hangplek voor de Seabrook jongeren.
“Vertel aan Lori…” schrijft Skippy nog met jam op de vloer, waarmee het startschot tot het eigenlijke verhaal wordt gegeven. Wie is Lori en hoe verhoudt Skippy zich tot Lori? Slechts twee van de vele vragen die een vergaande zoektocht rechtvaardigen.

De jongens van het Seabrook College worden in hun bestaan heen en weer geslingerd tussen een zekere mate van welwillendheid naar hun voorgangers en de wereld tegenover een alles verterend cynisme naar diezelfde voorgangers en diezelfde wereld, waarin zij zich staande moeten zien te houden. De meisjes van het naastgelegen St.Bridgid’s hebben heel andere problemen zoals een gevaarlijke aandacht voor uiterlijk en gewicht en daarmee samenhangend een bittere noodzaak om de geschikte pillen te bemachtigen.

De paters van De Heilige Paraclate en hun collega’s burgerdocenten voelen behalve de zorg voor de interne- en externe leerlingen, ook de druk van hun persoonlijke geschiedenis waarvan zij sommige details liever niet naar buiten gebracht zien. Zij hanteren daarbij het motto dat het op Seabrook College nooit de gewoonte is geweest om problemen te ontlopen of te vluchten in het verleden, maar juist om moed te kunnen putten uit de geest waarmee ze de uitdagingen ervan het hoofd hebben geboden. Met het tekenen van de geheimhoudingsclausule ontstaat niet alleen de verplichting geen vertrouwelijke informatie over schoolzaken te onthullen, maar het zetten van de handtekening biedt hen tevens de garantie op het lidmaatschap voor het leven van een duister verbond.
“Hier op Seabrook zorgen we voor elkaar”. “Als je je aan de regels houdt, luistert naar de aanvoerder, dan is er altijd een plek in het team voor je”.(blz. 489)

Het verhaal van Howard, vroeger leerling en nu docent Geschiedenis op het Seabrook College, gefrustreerd over zowel zijn slepende relatie met de Amerikaanse Halley als zijn mislukte carrière in de financiële wereld, geeft een extra dimensie aan de geschiedenis van het Seabrook College.

Elk personage in het verhaal is op zoek naar een manier om de zichtbare of onzichtbare, maar niettemin voelbare leegte in het bestaan te vullen. Geen van hen wil het leven verorberen als junkfood, als een donut met een gat in het midden en met dit gegeven in gedachten heeft Paul Murray een prachtig verhaal neergezet met soms heftige passages. De eenzaamheid waar menig adolescent zich voor geplaatst ziet heeft hij zo pijnlijk nauwkeurig en met een geweldig empatisch vermogen verbeeld, dat het mij onmogelijk was om aan de herbeleving van mijn eigen pubertijd te ontsnappen en bepaalde confrontaties niet aan te gaan.
Bijzonder treffend vind ik het moment waarop Ruprecht, nadat hij zich niet langer aan de waarheid kan onttrekken, met een resoluut gebaar zijn computer afsluit en daarmee de essentie van zijn bestaan de rug toekeert.

Het verhaal over Skippy tussen de sterren roept bij mij eenzelfde soort emotie op als eerder de film ‘Festen’ heeft gedaan. Genoeg humor en hilarische voorvallen waar ik van harte om kan lachen. Daarnaast echter leeft boosheid en verdriet over de enorme hypocrisie waarmee in het boek en regelmatig ook in de werkelijkheid autoriteiten de jongeren te vaak voorgaan.
Het misbruik binnen de Katholieke Kerk, recent aan het licht gekomen, wordt door Murray op verbluffend heldere wijze aan de kaak gesteld.

Hoewel het eerste- en tweede deel van het boek, na een aanvankelijk trage start mijnerzijds bij het eerste deel, heerlijk zijn om te lezen, vormt het laatste deel van het boek voor mij het absolute hoogtepunt. Het is ongelooflijk boeiend om te lezen hoe alle personages die ieder op eigen wijze met Skippy verbonden waren, zich één voor één verantwoorden over de rol die zij zich in hun eigen bestaan hebben toegeëigend en niet in het minst in relatie tot Skippy.

De tekst op de achterflap van het boek: ‘geen leuker boek dan…’ dekt voor mij de lading van het boek niet
Zelf zou ik ‘Skippy tussen de sterren’ liever kwalificeren als een bijzonder aangrijpende, en goed geschreven roman die naast het diepgaande karakter over voldoende geestigheid beschikt om het geheel draaglijk te houden.
Bovendien ben ik diep onder de indruk van het scherp inzicht dat de schrijver toont waar het gaat om de persoonlijke betrekkingen binnen bestaande relaties.

“Vroeg of laat moet je het verleden toch onder ogen zien, nietwaar?’’(blz. 545)